Устаў Лявон не з той нагі,
Давёў да слёз сваю Маланню.
Ды «паспытаўшы» качаргі,
Сядзеў пад лавай да змяркання.
Сварыўся з Тэкляю Мікола...

Смотрю я из окна
На двор свой и на грядки.
Стоит забор-стена —
И огород в порядке.
Нет мыслей в голове —
Куда-то испарились.
От солнца на траве...

Не хвалюйся, мой дзядок,
Мой сівенькі галубок.
Хоць яшчэ я баба тая —
Усё на мне гудзе і грае…
Не пакіну я цябе...

Прыглянулася жанчына,
Вызначыў сабе: мая!
Толькі як не пераблытаць
Гэта новае імя?
Бо была ў яго Ірына...

Чаму грыміш на ўвесь паверх ты?
Хвіліну можаш памаўчаць?
Няхай настрой твой на паверхні —
Не трэба тэлефон ламаць!
Ты баба бойкая такая...

* * *
Скребутся мыши на душе,
А в доме, как назло, ни кошки.
И приручаю двух ежей
Я молоком в кошачьей плошке.
* * *
Боготворя свободу полёта,
Жадно любуясь птичьею стаей,
Не вспоминаем мы отчего-то...

Малпа завіднá ўстала —
Фанабэра-задавала,
Бо ў Бразіліі жыве,
Сок какосаў штодня п’е.
А надвор’е тут — што трэба...

Можа, з самай пары мезазойнае
Паміж дрэў, з-пад ліян, з-пад кустоў
Самкі сочаць вачыма разбойнымі
Ды вынішчваюць мужыкоў.
Пацвярджэнне таму — морда стыльная...

* * *
Суседка мая прыняла рашэнне
За кубкам гарачай кавы,
Што грошы лічыць у чужой кішэні
Нядобра, але цікава.

* * *
Зламаў руку. Такая вось гісторыя!
Але не зразумела мне, чаму
Ніхто не пацікавіўся: «Каторую?»
Пытаюцца адно: «Зламаў каму?»

* * *
Зусім не мае дрэнных звычак,
Сваё здароўечка мацуе,
Не любіць сварак і сутычак...

Рыбак свідруе бурам лунку
На гладкім лёдзе ў цішыні.
Мароз прыбраў усё ў карункі,
Ды раптам голас з вышыні,
Як гром, прайшоў па наваколлі...