Ціхі вечар памірае,
Асеў пыл дарожны. Казку маці пачынае Пра Сярпок двурожны. Маладзік гуляе ў небе Зорачкі пільнуе.
автор - karirina.3 :: просмотров - 1 243 :: комметариев - 0 :: дата - 10-03-2014, 15:58
Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба.
У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін. У нябёсаў прашу я не грошай, гарэлкі і хлеба, А спакою навечна пакінутых сонцам ільдзін.
Пральецца вершаў музыка
і закране душу, У сэрцы чымсьці добрым адгукнецца. Чаму, я сам не ведаю – саджуся і пішу Пра тое, ад чаго спявае сэрца. І тэма неяк знойдзецца, а з ёй і вольны час,...
Не здзіўляйся. Нібы першы снег –
Майстар ухіляцца ад адказу – Я ад слоў тваіх гарачых збег. Толькі пацяплела - збег адразу. Мне сваю пяшчоту не дары,....
Сум аблокаў плыве ў сінявокай журбе,
У нятленных стагоддзях Айчыны святло. Кожнай клетачкай плоці ўвабраў у сябе Песню роднай зямлі, прыгажосць і цяпло. Неабсяжную далеч трымаю ў руках. Добра дыхаць на поўныя грудзі, бо я - Беларус! Я трывала стаю на нагах На зямлі, што дзяды баранілі ў баях! ...
Жыццё ракой мяне то хутка, то павольна
Нясе да вусця, дзе губляюцца сляды. Пісаць балюча, але я трываю боль - На тым канцы заганарацца мной дзяды. Яны да сэрца вершы першыя прымаюць, Яны ўсміхаюцца ад іх скрозь змрочны час. Калі мне цяжка, нечакана падтрымаюць...
Прыгажуня-зіма намалюе на шкле
То дзівосныя ўзоры, то дзіўныя замкі. Я таксама мастак. Фарбы склаў стале: Не хапае вакну мудрагелістай рамкі...
Звычайны дзень - нішто не замінае,
І думкі, як павольная рака. Заплюшчыў вочы і плыву ў трамваі Туды, дзе я ў мінулым сустракаў Апошнюю надзею, лёс, каханне? -
Я паэт. Складаю вершы.
Не адзіны я такі. I з'явіўся тут не першы, Бо былі ўжо мастакі, Чыя словы акрылялi, Нібы ў лепшае пасыл. "Калыхалi і люлялi", Як пісаў Гілевіч Ніл...
Давай ужо не будзем больш аб тым,
Што ты і я - дзве розныя планеты, Што бачыш у кашмарных снах мяне ты, Што нашыя адносіны, як дым ... Давай ужо не будзем больш аб тым. |
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
{sape_links}
Счетчики
|