Бывай, акроплены расою, як рамонак,
Бывай, мой страчаны і вечна дарагі.
Няхай плывуць у небе чыстым над табою
Аблокі белыя як знак маёй тугі.
Як добра бачыць мне хвілінкаю імклівай...

Сказала я тебе заветные слова,
Сумела донести их до сознания,
Свидетели: дороги пыль да сон-трава...

Храни тебя, моя любовь!
Храни в падении, на взлете
И в суетном водовороте
Храни тебя, моя любовь.

Храни тебя, моя любовь!
Храни в пути при непогоде

Дарэмна
Бавілі мы час
Той ноччу –
Не пажадала
Слоў тваіх пачуць.
Не змог
Ты сэрца поглядам крануць...

Я причиню тебе добро,
Но ты об этом не узнаешь.
Лишь волю разума познаешь,
Проникнешь в самое нутро.

Я причиню тебе добро...

Па якім праве ты ўрываешся ў мае сны
і ночы напралёт блытаеш імёны і даты?
Па якім праве ты ўрываешся ў мае мары,
узводзячы дзівоснейшыя замкі, а раніца – руйнуе іх?
Па якім праве ты ўрываешся ў маё сэрца,
прымушаючы яго трымцець застылым лістком
на зімовым ветравеі?
Па якім праве ты ўрываешся ў маю душу
і прымушаеш яе – безгалосую – спяваць?
Па якім праве?…


Чужое шчасце зберагала –
Сябе ў ахвяру аддала,
А ў снах, збалелая, шаптала...

Я касцёр развяду ўначы,
Няхай іскры шугаюць у неба.
Мне б каханне сваё зберагчы...

"Дзе ты, птушка шчасця? Дзе ты? Прылятай!" –
Кліча так дзяўчына – мары будзіць май.
Вочы прыгажуні затаілі сум,
Поўнае ў журбоце сэрца горкіх дум.
Ходзіць яна ў лузе ды вянок уе...

Я случайно твой взгляд поймала:
Не холодный, какой-то другой…
Словно острым мечом, пронзая,
Вдруг душа раздвоилась, друг мой.
Что же стонешь, душа-недотрога...

по картине О.Д. Янковской

На лодке девочки сидят
И в даль безбрежную глядят.
А время медленно идет…