Загадаю любовь на века…
А что дальше? К чему без любимой
Горцу жить? Дремлет враг, спит река.
У обрыва письмо торопливо

Не ждала? я, но так уж случилось:
Повстречался ты мне на пути.
Как бы жизнь моя изменилась,
Если б раньше тебя найти.

Жаль, конечно, что я опоздала...

Разбросала судьба кружева
По нехоженой мною тропинке.
Не жена я и не вдова,
А уставшая ждать половинка.
Утро добрую весть несёт...

Мы абодва з табой вінаватыя,
Што зляцела каханне ад нас.
Не ўсміхаецца сонца над хатаю,
А калісьці свяціла ўвесь час.

Пахаваліся зорачкі ясныя...

Дзе ты, птушка шчасця? Дзе ты? Прылятай!
Кліча так дзяўчына – мары будзіць май.
Вочы прыгажуні затаілі сум,
Сэрца ў журбоце поўна горкіх дум.
Ходзіць яна ў лузе ды вянок уе...

Дзянёчкі спякоты насталі,
Рулады салоўкі гучалі.
Прырода вам шле прывітанне.
Юнацтва жадае кахання.

Гучыце зазыўна фанфары...

Ввысь рвётся зонт
из рук моих –
Игру затеял
ветер.
Но от дождя закрыть
двоих...

Птушка белая кахання
Разгарнула крылы,
Дачакаліся змяркання
Мілая і мілы.

Ім ласкава заспявалі
Салаўі-артысты...

Калі доўга, доўга цалавацца,
Сэрца зможа шчасцем напаўняцца,
А душа – любоўю заіскрыцца...

Кружыў матылёк
Ля ружы духмянай.
Прыляцеў здалёк
Да сваёй каханай.

Смяялася сонца...