Заблукала ў лесе рэха
Ад першага летняга грому…
На алешыне столькі арэхаў…

Одинокий домик на краю села,
Тут когда-то вишня под окном росла.
Яблони у дома, да полынь-трава…
Детство вспоминаю – кру́гом голова.

Нынче, как отшельник, ты один стоишь...

наўрад ці такую гарбату
калісьці піў Фучай –
кітайскі імператар...

Вновь горные блещут вершины.
На склонах – задумчивый лес.
Зелёная чаша долины
Внимает молчанью небес.

Мост радуги над водопадом...

Люблю я жизнь, рассветы и закаты,
Люблю природы яркость, красоту
Под волшебный звук чарующей сонаты...

у савецкім падручніку замежнай літаратуры
гаварылася што Верлен і Рэмбо сябравалі
вельмі доўга і вельмі шчыльна
цяпер гэтая фраза гучыць дзіўнавата...

Блакітнае чыстае неба,
Сонейка ўсміхаецца,
Пах свежага жытняга хлеба –
Так ранак мой пачынаецца.

Спяваюць ды пырхаюць птушкі...

Не спеши проходить
Мимо клумбы цветов.
Красоту оцени
И подборку сортов,

Яркий цвет лепестков...

Улыбнитесь утром в зеркало –
Поднимите настроенье!
Пусть порадовать вас некому
В эти ранние мгновенья,

Так вы сами обстоятельно...

Недасяжныя зоркі
У аблоках далёка
Небакрай сіні-сіні
Незвычайна сплялі.

Асцярожныя крокі...