Месяц рожки золотые
Утопил в ночной реке.
Наклонились ветви ивы,
Смотрят в воду в холодке.

Тишина повисла в небе...

Каханне чаруе, каханне люляе,
Яно дае сілы, яно акрыляе,
Як сонца, як ветрык, заранкай пылае.
Вясёлкай у небе каханне гуляе.
Спазнаць я хачу гэта Божае дзіва...

Вось дзе жывая натхнення крыніца –
Гоман лагодных, гарэзных вятроў.
Шчасця струменем імклівым бруіцца
Ў шчэбеце птушак і шэпце лясоў.

Бэзу густую духмяную квецень...

Каб шпакі сваім спевам
Нас будзілі зранку
Змайстраваў я шпакоўню,
Сябар зладзіў дуплянку.

І цяпер кожны дзень...

Чаромха млела ў пчаліным звоне…
Пах паланіў маю душу і сэрца.
Яна ж плыла ў бялюсенькай кароне
Над лугавінаю, дзе рэчка ўецца.

Хацелася стаяць вось тут бясконца...

Роўна-роўненька сыплюцца літары
У радочкі старога нататніка.
І натхненне вольнаразлітае
Па задумках пырхае мятлікам.
А ці спраўдзіцца, а ці народзіцца...

Індыкатар вясны –
Першы бусел вярнуўся.
Яго ўбачыў мой сын
І душой страпянуўся.
Ён чакаў вешчуна...

Жизнь то форте, то пиано
Чередует невзначай.
Мчится призрачным обманом…
Скрыт невидим за туманом
Где-то там дороги край.

Всей палитрою рассветов...

Ля весніц у шаўковым фіялеце
Начная ціша коткай прылягла.
Не згледзела я: на кабрыялеце
Прыехала...

Тогда мы молоды все были
И даже ветрены подчас.
Мы женщин искренне любили,
Ну, а они любили нас.

Как быстро те промчались годы!
Жаль, юность не вернуть назад.
Хоть нет плохих дней у природы...