Пайшоў з жыцця выдатны чалавек – Дзмітрый Краскоўскі!
Больш дзвюх гадоў ён змагаўся са страшэннай хваробай і працягваў заставацца на станоўчай хвалі, нават з жартамі, і падтрымліваць іншых. Інтэлігентны, сціплы, добры, спагадлівы, таленавіты... – шмат падобных эпітэтаў можна запісаць аб Дзімітрыі Геранімавічы. Ён трымаўся да апошняга...
Няхай душа Дзмітрыя Геранімавіча адпачывае ў тым Раю, пра які ён пісаў:

Недзе там, за аблокамі, Рай!
Але можа яго няма?
Грай на скрыпцы, музы́ка, грай!
Сёння му́зыка – нездарма…

Як анёл, твая скрыпка пяе,
Хоць анёла не чуў ніхто,
Але слухаюць тут яе,
Захінуўшыся ў паліто.

Пэўна, так Паганіні граў,
Але гэта было даўно.
Ці Шапэн так акорды браў…
Толькі зараз мне ўсё адно:

Нібы Бог паглядзеў з абраза –
Ды так хораша стала ўсім.
І цячэ па шчацэ сляза…
А музы́ка – сляпы зусім.

Выдатная паэзія, надзвычайны песні, дзіўны голас Дзмітрыя Краскоўскага назаўжды застанецца з намі. Светлая памяць творчаму чалавеку!..



Ірына Карнаухава, кіраўнік клуба


* * *
Д.К.

Талант позвали тихо небеса.
Пылится нотный стан…
Оборван слог…
Щемит в душе и жжёт в глазах –
он так стремился жить!
Но за порог
ушёл с улыбкой доброй.
Поутру
не дописал стихи…
И не допел…
Я сохраню всё то, что не успел
он сохранить.
На память заберу
шутливый тон
и много добрых дел.
Талант позвали тихо небеса…
15.04.22
Елена Брицкая (г.Борисов)

ЩЕМЯЩЕЙ ТОСКОЙ…
Памяти Дмитрия Красковского

Щемящей тоскою последняя нота
Коснулась знакомой гитарной струны,
И эхо забрало мирские заботы
В чертоги уже неземной тишины.

И будут по-прежнему двигаться реки,
И падать за окнами дождь или снег…
Оборваны струны души человека,
Где песни и шутки, и радостный смех.

Оборваны струны – и песнь не допета,
Не слышно твоих торопливых шагов.
Но вспомнит читатель певца и поэта,
Прочтя искромётные строки стихов.

Щемящей тоской отзывается эхо,
Коснувшись забытой гитарной струны:
Остался незыблемым след человека
На росной траве у зелёной сосны.

Людмила Круглик (г.Дзержинск)