Ты гасцінна расчыняла дзверы
Тым, хто к нам з дабром ішоў.
А ў мячы прымала злых нявераў
Ды заўжды плаціла кроў за кроў.
І ўзрастала – гордаю і смелай ...

Не адпускае мяне хата
Жыць у кватэры да вясны,
Тут будні ўсе нібыта свята,
Чароўныя тут бачу сны.
А сцены пахнуць шчэ смалою...

Говар мой любы, говар мой родны,
Такі меладычны і вельмі асобны.
Говар Палесся – як спеў ручая,
Пад шэптам таполяў і вырасла я.

Пад клёкат буслоў, пад бліска?нне зарніц...

Край беларускі мой: прастор бароў,
Лясы, узгоркі, водар чабароў,
Крыштальная вада тваіх крыніц,
Вясёлкі ў небе, подых навальніц!

Царквы твае і мілыя касцёлы,
Крыляюць над зямлёй тваёй Анёлы…

Беларусь ты моя синеокая:
Край безбрежных озёр и болот,
Где луга заливные, широкие,
Белых аистов тихий полёт.

Вековые рощи сосновые,
Где гирляндами шишки висят...

Мая родная мова, ты сягоння ў сенцах,
Бо на покуці іншая мова сядзіць,
А цябе адапхнулі да старога акенца
І не ўмеюць, як след, размаўляць, гаварыць.

Мая дзіўная мова, белакрылая птушка,
Ты сягоння – як лебедзь з перабітым крылом...

разважанні ўнучкі Марыі

Я прадзеда не бачыла ніколі.
Ад родных крышку ведаю аб ім.
Даволі часта сэрца цісне болем,
Бо прадстае ва ўражанні маім

Асілак грозны з векавой быліны...

Пякучае сонца ў бязмежнай прасторы.
З вярблюжай калючкай курган.
Пустэльня спякотная. Жоўтыя горы –
Такі ён, Афган!

Гудуць «бэтээры», шчабечуць «вяртушкі».
Пыл жудасны з пахам крыві...

Падмурак каменны – характар народа –
І цёплае дрэва – прыроды кляймо:
У хаце хай будзе духоўнасць і згода...

Барысу Манцэвічу

Чаму людзей па вуліцы вясковай
Пагналі, як жывёлу, да хлява? –
Адказ не ведаў розум хлапчуковы:
Гадоў было малому толькі два.

Усіх мужчын, сярод якіх быў тата...