День прилег в ночи и спит,
Только тьма колдует снова. Темнота вокруг томит, И нигде не слышно слова. И коварный миг судьбы, Как стрела, насквозь пронзает, Словно искры из трубы...
Душа моя! Ты не состаришься!
Лишь седина коснётся локона… В груди моей любви пристанище, В душе поёт струна высокая. Ещё закаты не холодные...
С Рождеством и с Новым годом!
Счастья, мира всем народам! У всех нас одна Земля! Ты живёшь на ней и я! Повтори Заветы Бога...
Нам отмерены разные сроки,
Чтоб в конце превратить в пыль и прах. Мы же люди, друзья, не пророки – И скорбим, и страдаем в грехах. Без борьбы не бывает победы...
Затухае наша памяць, затухае…
Жыць як будзем без мінулага таго? – Адвыкаем, паступова адвыкаем То ад звычак, то ад нечага свайго. Без мінулага чамусьці думак меней...
Хай будзе чыстым пачуццё,
Як першы снег у лістападзе, Хай будзе светлым усё жыццё – Любоў прысутнічае ў складзе. І як шкада – імчыцца час, А мы ніяк усё не можам Налюбавацца ім хоць раз…
Расце сусвет, і гэта не сакрэт,
Як прарастаюць парасткі з зямліцы. І зоркі выспяваюць зноў з планет...
Денёчки лета жаркого прошли.
Мир позолотой украшает осень. Курлычут стих прощальный журавли: Морозы не по нраву птицам очень.
Усё шпарчэй бягуць гады,
І думка пра жыццё бывае горкай… Аднак, як жэўжык малады...
Сонечны промнік кранае нясмела
Твар мой і прагне душы. Сплюшчыўшы вочы, пацягваю цела: «Промень, – прашу, – раскажы: Што там такога цікавага ў небе... |
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
{sape_links}
Счетчики
|