Формируем действительность мыслями –
Хорошо, если светлыми, чистыми!
Но заводятся в них червоточины:
Осужденье, обиды и прочее…

Сочинить бы сегодня симфонию...

Сумна стала. Дзень панік.
Дамоў вяртаецца цягнік.
Ветрам лісце раскідала.
Сядзіць старушка ля вакзала.

Сядзіць з працягнутай рукой...

Я выкопал колодец,
Вода в нем – на века
Со вкусом родника.
Я посадил деревья...

Старых наведалі бацькоў
Дачка і сын, іх дзеці, ўнукі.
І пахлі зёлкі шашлыкоў,
Каля дзвярэй огонь трашчаў.
Віно лілося тут ракой...

Калі надвячоркам самота
Трымае ў палоне душу,
Аловак бяру і з ахвотай
Кранальныя вершы пішу.

Імчаць там насустрач сумётам...

В глубине ночей бессонных,
В тишине вчерашних комнат,
В сумерках остывших лета
До грядущего рассвета
Без обид и сожалений...

Не ищите друзей богатых,
а ищите друзей крылатых,
чтоб мечта ваша вместе с ними...

Завітаў у краму я ў нядзелю,
Завітаў, канечне, нездарма.
«Мне прадайце каляндар надзеі»,
У адказ: «Такога ў нас няма.
Каляндар на розныя падзе...

Что-то сердцу опять неймётся,
Не сидится спокойно в груди.
Всё куда-то стремится, всё рвется...

Скажы, мой мілы Божа, чаму душа маўчыць?
Замкнула шчыльна дзверы… Няўжо так доўга спіць?
Куды сышло натхненне? Ніяк я не знайду,
А без яго, вядома, папросту прападу.

Прывыкла, што радочкі ў думках шамацяць...