Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у каханне вязе. Адчуванне пяшчоты ўначы, Пацалунка цяпло на плячы. Па жыцці, як па брытвы лязе, Мяне лёс у сумненне вязе. Недарэчнасць – знаёмая рэч...
Аднойчы ўвекавечанае слова
Пяць соцень год нязгаснай зоркай свеціць. Жыве-гучыць далёкіх продкаў мова – І памяць аб мінулым ёсць на свеце. У літарах яна зашыфравана, З любоўю перададзена нашчадкам. Гартае час у кнігах друкаваных...
Слова, одни слова…
А дали и не видно. Не скошена трава, И за село обидно. Без радости поник, Ругаюсь вечерами...
Я запісваю думкі свае,
З чытачамі дзяліцца хачу. Суразмоўцы мне так нестае, З тэлевізарам болей маўчу. З ім згаджацца не проста парой...
Вот уж восемь лет… Как птицы,
На земле летят года, А в моей душе искрится И горит твоя звезда! Помню тёплые ладошки...
Храмы белоснежные
Над землёй плывут. Перезвоны нежные Вдаль мечту зовут. Всё, что ожидается, Превратится в свет. Колесо вращается...
Спытае Бог: «Ты ворагаў любіў?
Ці ты пражыў жыццё сваё прыгожа?» Хто правільна жыццё сваё пражыў, Той у другога камень кінуць можа. Успомняцца крутыя віражы...
Божа, як светла, як чыста – бы днём!
Месяц зямлю асвятляе, У неба пазычаным зорным агнём Снегу пушыначкі ззяюць. Вунь яны ўсюды – на шыбах, платах...
Расскажи мне, старый ворон, –
Ты прожил три сотни лет – Видел ли какое горе, Был несчастлив или нет? Были войны, были смуты...
Адправім удачу ў палёт
І песню святла запяём. Каб свята жыло круглы год, Надзею запросім у дом. Растане на сэрцы зіма, Напоўніцца свет цеплынёй. У радасці межаў няма... |
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
{sape_links}
Счетчики
|