Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у каханне вязе.
Адчуванне пяшчоты ўначы,
Пацалунка цяпло на плячы.

Па жыцці, як па брытвы лязе,
Мяне лёс у сумненне вязе.
Недарэчнасць – знаёмая рэч...

Аднойчы ўвекавечанае слова
Пяць соцень год нязгаснай зоркай свеціць.
Жыве-гучыць далёкіх продкаў мова –
І памяць аб мінулым ёсць на свеце.

У літарах яна зашыфравана,
З любоўю перададзена нашчадкам.
Гартае час у кнігах друкаваных...

Слова, одни слова…
А дали и не видно.
Не скошена трава,
И за село обидно.

Без радости поник,
Ругаюсь вечерами...

Я запісваю думкі свае,
З чытачамі дзяліцца хачу.
Суразмоўцы мне так нестае,
З тэлевізарам болей маўчу.

З ім згаджацца не проста парой...

Вот уж восемь лет… Как птицы,
На земле летят года,
А в моей душе искрится
И горит твоя звезда!

Помню тёплые ладошки...

Храмы белоснежные
Над землёй плывут.
Перезвоны нежные
Вдаль мечту зовут.

Всё, что ожидается,
Превратится в свет.
Колесо вращается...

Спытае Бог: «Ты ворагаў любіў?
Ці ты пражыў жыццё сваё прыгожа?»
Хто правільна жыццё сваё пражыў,
Той у другога камень кінуць можа.
Успомняцца крутыя віражы...

Божа, як светла, як чыста – бы днём!
Месяц зямлю асвятляе,
У неба пазычаным зорным агнём
Снегу пушыначкі ззяюць.
Вунь яны ўсюды – на шыбах, платах...

Расскажи мне, старый ворон, –
Ты прожил три сотни лет –
Видел ли какое горе,
Был несчастлив или нет?
Были войны, были смуты...

Адправім удачу ў палёт
І песню святла запяём.
Каб свята жыло круглы год,
Надзею запросім у дом.

Растане на сэрцы зіма,
Напоўніцца свет цеплынёй.
У радасці межаў няма...