Помню, чуў я неяк пра край,
Што пад ціхі шолах зор
Лёг паміж зялёных гор,
Дзе не зналі чорных зграй,
Рыпу сёдлаў, звону шпор.

Я не бачыў той куток,
Толькі каб знайшоў бы шлях,
Я б праз бор пусціў каток,
Задавіў траву ў палях,

Рэчку ўціснуў бы ў бетон,
Панаплёў вантробы труб,
Лёг па кветках бы гудрон,
Горы ўскрыў бы гостры зуб.

Затхлы сонны рэгіён
Калыхнуў бы цяжкі крок,
Скалануў бы цяжкі звон!
Толькі гэта не знарок...

Ціхі дух старых мясцін
Устрывожыць мой спакой,
Стане госцем успамін,
Клікне следам за ракой.

Здам я лесу друз машын,
Хай тут правіць успамін!

Віталь Быль (г. Нясвіж)