Iду паволi па дарозе…
Бялюткi снег i цiшыня,
А вераб’i на вербалозе
Вядуць гаворку ўжо з рання.

«Мароз стаў меншым, – кажа вераб’iха, –
Але ж мяцелiца мяце.
Кармушкi нашы, як на лiха,
Сняданак зноўку замяце».

«Надзеі не губляй, мая пяшчота,
Не будзе вечнаю зiма.
Знайду я семачку пад плотам,
Што з восенi прысыпана».

«Так-так, а як зiмуюць нашы дзеткi?
Здаровенькi цi ўсе яны?
Цi ўнукаў гушкаць будзем мы ў кветках?
Не так далёка да вясны».

Пушысты падаў снег. А птушкi шчабяталi,
Надзённыя праблемы вырашаў «народ».
Галiнкi цiхенька тых вераб’ёў гайдалi,
На тым і скончыўся птушыны сход.

Дзяўчынка ішла і булку ела,
І крошкі падалі на снег.
Умомант вераб’і зляцелі –
Сняданак быў гатовы, нібы ў сне.

І вераб’і так шчыра шчабяталі
Дзяўчынцы радасна ўслед,
І крошкі хуценька склявалі…
Застаўся чысты белы снег.

Бокуць-Чабатарова Вольга, г. Узда