1
Вялізны чмель ілбом акно дзяўбе,
За выпадковую турму няўдзячны,
Штурхае брушкам, лапкамі скрабе,
Ваюе з перашкодаю нябачнай.
А там, за шклом, такі прынадны свет!
Ды, бач, цікаўнасць завяла ў веранду.
І чмель па шкле, больш слізкім за паркет,
Павольную танцуе сарабанду…
Хіба ж не так і ты, мая зямля,
Дрыжыш ў імгле Сусвету кропкай дробнай?
…Адкрыю фортку, выпушчу чмяля,
Бо ён, бядак, на нас, зямлян, падобны.

2
Цельца ў чмяля тоўстае, важкае.
А крыльцы, як павуцінне.
Па ўсіх законах аэрадынамікі
Чмель лятаць непавінны.
Ды шмат таямніц у прыроды-мазаікі!
І фаўна нямала іх мае…
Вось чмель. Не ведае аэрадынамікі.
Не ведае – і лятае.

Мялешка Лілія (г. Клецк)