Гарачыня стаіць такая,
Што немагчыма ўжо трываць
На гуслях ліпень гучна грае –
Ажно за воблакам чуваць!

А потым дождж і халадэча –
Патрэбны боты, паліто.
Хваліцца надта дык і нечым...

Збірае ягады ў прыпол...

Да мамы едуць хлопчыкі, дзяўчаткі –
Спяшаюць ёй у вочы зазірнуць.
Там карані іх і дзяцінства хаткі!
Там папрацуюць і душою адпачнуць.

Там кожнаму пра ўсіх усё вядома –
Аднавяскоўцы, як адна сям'я.
І гэта ўсё да болю мне знаёма...

Заспявалі птушкі голасна ў бары,
Закрычалі пеўні радасна ў двары.
Надыходзіць лета, радуе настрой,
Лес і рэчка ўсіх нас вабяць за сабой.

Ды імчаць ў дарогу хутка цягнікі...

Як струна, звініць яловы сук:
Выбівае дзяцел шпаркую марзянку.
Будзіць наваколле чысты гук...

Я нарву ромашек в поле,
Подарю сестренке Оле.
Пусть она сплетет веночек
В тихий солнечный денечек.

Из цветочков самых нежных...

Мы з сястрычкай Маняй скачам –
Заўтра ўсёй сям'ёй – на дачу!
Там, у кожным у двары
Будуць рады нам сябры.

Там ёсць рэчка недалёка...

Наша мова журавінкай
І вясёлкавым мастком
Лашчыць кожную хвілінку,
І бярозку, і ялінку,
І сунічку пад кустом.

Гэта ластаўка пад стрэшкай...

Рана сонейка устала,
Зазірнула мне ў акенца.
І сарока стракатала
Паўгадзіны каля сенцаў.

Навіну на ганак несла...

Аж гудзе сягодня стадыён
Сярод лесу, круглы і зялёны.
– Зайка хутканогі – чэмпіён!
Зайку – слава! Славім...

Ты куды пабег, Цімошка?
Не для нас яна, дарожка:
Бачыш, там бягуць машыны,
Шух ды шух – шапочуць шыны.
А з людзей няма нікога...