Халімон у вёсцы жыў,
Гаспадарыць ён любіў.
Хату меў і меў каня.
Толькі жонкі вось няма.
Свята сёння правіць люд –
Калядуюць там і тут.
Толькі Халімон адзін –
Сумна нават есці блін.
Сербануў гарэлкі чарку,
Падчапіў відэльцам скварку,
Агурочак ды грыбок –
Стаў вясёлым мужычок.
Сеў на лаву, пасядзеў,
У акенца паглядзеў,
Шчэ за вухам пачасаў,
Кумку Ганну прыгадаў:
– Што ж мяне яна, зараза,
Не пускае да Панаса?
Так, сябруюць мужыкі –
Аднаму піць не з рукі.
Зырк: суседка на парозе,
Бы варона на марозе;
Дзверы ў хату адчыняе
І што моцы кума лае.
– Ах ты злыдзень, ах ты грак!
Дурань, ёлупень, праснак!
Што збуцвеў, як стары пень.
П’еш і зранку, п’еш і ўдзень,
Вочы ты свае заліў.
Мусіць, зноў з Панасам піў?!
Не заходзь у нашу хату,
Чортаў п’яніца пракляты!
Халімон ажно збялеў:
Хутка шапку ён надзеў.
Са стала ўзяў паўлітроўку,
У ахапак – шчэ ватоўку.
Слёзы разам паліліся.
І адкуль яны ўзяліся?
Хто яму параду дасць,
Каб жыццё хадзіла ў масць?
Вось такая доля-тля
Вясковага бабыля,
Калі нат у тое свята
Ўжо свая не люба хата,
Дык ідзі ж ты, Халімон,
Да суседкі на паклон,
Ёй цукеркі прынясі,
Прабачэння папрасі:
Будзе мір тады і лад.
І сам чорт табе не брат!

Мужыкам усім наказ:
Добра бавілі каб час,
Песні пелі б, жартавалі,
Пра жанчын не забывалі.

Валасевіч Людміла
(г. Барысаў)