маналог цешчы

Дастаю я грошыкі з кармана,
Прыязджае мой зяцёк з Амана.
Хлебам-соллю тут не абысціся,
Трэба каб ад ежы стол ламіўся.
Задаюць мне сябрукі пытанне:
«Як ім там жывецца ў Амане?»
Бо пусцілі ціха плётку людзі:
Зяць твой прыязджае на вярблюдзе…»
Смехата! Што гэта за пытанне?
У майго зяця тры адукаванні,
Ён жыве на грэбені прагрэса
І «ганяе» там на «Мерседэсе».
На вярблюдзе (ды і то ў пустыні)
Скачуць толькі людзі-бедуіны.
Вось з’явіўся зяць — застылі госці.
«Вой, які худзенькі! — Шыкнуў хтосьці…
За руку ён з кожным павітаўся,
«Хаў а ю?» — Па-ангельску пытаўся.
Здрыганулася ад жаху нават дрэва,
Калі крыкнуў музыкант: «Форэва!»
Зяць прыйшоўся нам усім па сэрцы,
Зняў з душы «напругі кілагерцы».
За сталы паселі мы паспешна,
А па цэнтры — дочка, зяць замежны.
Потым, калі чокнуліся звонка,
Хутка завязалася гамонка.
Зяцю спадабалася бяседа:
Падпяваў са свістам песні следам,
Хоць па-руску мала чаго ведаў.
Мо «Старадарожскай» ён адведаў?..
Потым танцы пачаліся, зразумела.
Я да зяця мігам падляцела.
Ад пачуццяў падняла на рукі
І танцую з ім пад танга гукі.
Зяць аслупянеў ды шэпча: «Мама,
Вы такое не зрабіце ў Амане!»
Бо, маўляў, там іншая культура.
Але ж пахваліў мускулатуру.
Падыспанец, полечка, вальсочак:
Танчыў спрытна з цешчаю зяцёчак…
Два дзянькі гулялі несупынна.
Спадабалася хлапцу мая мясціна.
Усё дзівіўся гэткай прыгажосці,
Запрашаў усю радню ў госці.
З усяго падводжу я выснову:
Каб у справу свету нам уліцца,
Трэба між народамі радніцца!

Журава-Антанюк Людміла, г. Старыя Дарогі