Устаў Лявон не з той нагі,
Давёў да слёз сваю Маланню.
Ды «паспытаўшы» качаргі,
Сядзеў пад лавай да змяркання.
Сварыўся з Тэкляю Мікола —
Хацеў урэзаць жонцы колам.
А ні пяшчоты, ні павагі —
Дало ад іх каханне цягі.
А Сцёпка палка цалаваў
Сваю каханую Алёну.
Заўжды ў ложку чыстым спаў
І з мясам сёрбаў боршч штодзённа.
Усіх мудрэй быў дзед Сярожа —
Таццяне ён сваёй у ложак
Прыносіў каву з бутэрбродам —
Жыццё здавалася ім мёдам.
На вус матайце, мужыкі:
Жанчына — тонкая натура.
Яе вам крыўдзіць не з рукі,
Будуйце з ласкаю падмурак…
Каб мякка спаць і есці смачна,
Хваліце жонку вельмі значна.
Ды пашкадуйце, прыгарніце.
Такой, якая ёсць, яе прыміце…

Багдановіч Лёля, г. Барысаў