Аднойчы сцюдзёнай зімовай парой...
Аднойчы сцюдзёнай зімовай парой (Не верыцца сёння мне нават самой) Прыгода са мною – і трэба ж! – была: Адна ў завею дамоў я ішла. Круціла віхры беласнежка-зіма. Хавала сцяжынку ў віхуру сама. Гуло наваколле, шумела, мяло – Усё ў несуладдзі са мною было. Губляліся сілы, мацнелі вятры… І раптам дайшло: я валюся з гары. Абрыў быў за хатай ля самай ракі; Сядзелі там часта зімой рыбакі: Крыніцы наўкола, вада бы ў вядры, Імгненне – і плотку рукамі бяры. Гляджу: ля палонкі рыбачыць мой брат. Ад смеху стрымацца, напэўна, быў рад. – Ну што, ягамосцю, як заяц сюды Звалілася ў рэчку з якое бяды? – Убачыўшы слёзы, усё зразумеў. – Даруй, я пакрыўдзіць цябе не хацеў. Зблудзіла? Няўжо? Ты ж ля хаты была, Навошта куляцца з абрыва пайшла? У хату цябе завяду я давай. Сцяжынку да дому ты больш не губляй. Гасціловіч Зінаіда, в. Подберазь, Валожынскі раён
автор - karirina.3 :: просмотров - :: комметариев - 0
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Информация
Посетители, находящиеся в группе Гости, не могут оставлять комментарии к данной публикации.
|
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
{sape_links}
Счетчики
|