Не вер брахліваму суседу,
Які клянецца на крыжы,
Што рады будзе нават следу
На ўскрайку восеньскай мяжы.
Яму, напэўна, нешта трэба —
Прыйшоў у хату нездарма.
Тады пазыч акраец неба —
Нічога ж лепшага няма.
А ён, брыдота, усміхнецца,
Адкажа, нібы незнарок:
«Ты б лепш пазычыла мне сэрца,
Бо без цябе я занямог».
Ну вось, халера, так і знала,
Прыйшоў, каб бульбу пакапала,
Павыбірала буракі!
Дальбог, не хлушу, землякі.
Яго фазэнда — сотак дваццаць,
Вачыма нават не абняць!
Ці ж часу хопіць нам кахацца?
Патрэбна бульбу выбіраць!
Ці доля ў мяне такая
Альбо сусед абы які?
Заўжды па восені кахае,
Як трэба выбраць буракі…

Багдановіч Лёля, г. Барысаў