Меня ласкают, обнимают
И гладят с нежностью слегка.
Порой кричат, не понимают
И давят силой кулака.
Как редко праздники бывают...

Авечка долу апусціла вочы:
– Чамусьці сёння конік не стракоча...
Такі вясёлы прыгажун зялёны,
Заўжды галантны,
лёгкі на паклоны.
Зусім не гэткі, як яе баран:
Ляніва-сонны, тлусты, нібы пан.
Абрыдла чуць занудлівае «Бэ»...

Адзену джынсы, боцікі
І свой бярэцiк лепшы.
Скачыце ў кошык да мяне...

Сонца свеціць угары,
Птушачкі спяваюць,
Вера з Юляй ў двары
З цацкамі гуляюць.

Толькі спудзіў цішыню
Крык і гвалт знянацку:
Не падзеляць ў гульні...

Однажды на дачу была позвана –
Друзья юбилей отмечали.
И после застолья, хмельного вина
Ко мне юбиляры пристали:
– Хотим показать место лучшее здесь...

Не зная отдыха, поэт
Стихи слагает днём и ночью,
И даже постный свой обед...