Я не магу з табой пагаварыць,
Бо ты мяне не ведаеш амаль што.
Але табе магу я падарыць
Свой лёгкі верш без хітрасці і фальшу.
І падарунак гэты, як раса,
На луг тваёй душы ўпадзе нячутна,
І ў лістападзе прыйдзе зноў вясна,
І зазвіняць пакінутыя струны.
І ў сінім моры белы карабель
Зноў возьме курс да берага другога,
Да таямніц нязведаных зямель,
Дзе ты яшчэ не ведаеш нічога.
І зноўку свет паўстане, як тады,
Калі было ўсё першым і нязнаным,
І зноўку сонца ўзнімецца з вады,
І ападуць сумненні, як туманы.
…Я не магу з табой пагаварыць,
Але магу усмешкай падзяліцца.
Няхай яна ў вачах тваіх гарыць,
Як мой уздых, у ветрыку таіцца.

Любанец Соф’я, г. Нясвіж