Я цябе люблю не за цвiкi,
Што забiты разам на падворку.
З-за цябе вось пiшуцца «сцiшкi» –
Беларускаю звiняць гаворкай.
Лёгка вочы жмурацца да смеху,
Меладычны голас дзетак бавiць.
Вось! Прыехаў дзед! Пайшла пацеха!
А яшчэ дзед вучыць Бога славiць!
Неяк склалася, што мы з табою
Мо гадоў пад трыццаць крочым разам.
I бывае смешна, што абое
Не ўцямяць: дзе тут «нуль», дзе «фаза»?
Коцiць колы лёс. Дзянькi мiнаюць:
Неспакой ды праца… Калi ласка!
Вытанчана песцiцца цярпенне –
Спадчына ўнукам, быццам казка.
Я цябе люблю… Гэта так цiха,
Што падобна птушачцы пярэстай.
Для астатніх – знатная партнiха,
А з табой – мiна́ю Эверэсты.
I калi мiж зор нас Бог паселiць
Некалi… Вось гэта б дачакацца!
Бог i сэрца беднае насмелiць
Вечна ў каханнi прызнавацца.
 
Шаблоўская Алена, г. Нясвiж