Зямля сустрэла люты туманом,
калючаю заслонай, тонкай, сівай.
Абліўся ранак свежым малаком,
а змыць яго няма ў зімы ўжо сілы.
Лягла ў сваю вільготную пасцель
і задрамала ў елачных прысадах,
забыўшы сыну перадаць партфель
ад студзеня, каб меў правы на ўладу.
Цярушыць, бы праз сіта, золкі снег,
гадае люты: «Як намудрагеліць?»
Ды плачуць льдзінкі слёзкамі са стрэх,
і гурбы снегу вельмі пастарэлі.
Пакашляе яшчэ халодны дзень,
успомніць і зіма пра сваю ўладу.
Што ж братка - люты, забірай партфель!
Шмат не мудры, лепш праяві спагаду.

Таццяна Цвірка. г.Клецк