Душой і сэрцам прыкіпела –
Паміж нябёсаў ты адна.
Тут маці калыханку пела –
Мая радзімая Узда.

І ночкаю, і на світанні,
Тады, як маладзее кроў,
Салоўка вызначыў спатканне –
І я сюды прыходжу зноў.

І вабіць бор і пералескі,
Блукаю я паміж дубоў,
І радасць дораць мне пралескі,
Уздзенскі край – мая любоў.

І час, як птушка, пралятае,
Пяцьсот мінула ўжо гадоў.
Зязюля шчасце хай кувае
Табе, Узда, мая любоў.

Бокуць-Чабатарова Вольга, г. Узда