У старой вясковай хаце
Пазірае са сцяны
Побач з фота немаўляці
Твар мінулае вайны.
Усміхацца хочуць вочы,
Ледзь прыкметныя вусы,
Падбародак бы дзявочы,
Русай горкай валасы.
Дзве малюсенькія зоркі
На пагонах сочаць даль,
Пазірае з гімнасцёркі
Сіратой адзін медаль.
Збоку – борт аўтамабіля
Ды руіны ад сцяны
Перад камерай застылі.
І ва ўсім дакор віны…

Гэта фота ў сорак трэцім
Пераслаў дамоў салдат.
А пасля было раненне,
Выратоўцам – медсанбат.
Праляжаў год у шпіталі,
Зведваў лекаў горкі смак.
Так, жыццё адратавалі,
А нагі, лічы, няма.
Ёсць кароткі пацурбалак,
Ні ступіць, ні мяч падбіць.
Не пісаў пра гэта маме,
Не хацелася і жыць…

Прычакалі вызвалення
Беларускае зямлі.
З маладога пакалення
Хлопцы ў армію пайшлі.
Да старой вясковай хаты
Сцежка хутка зарасла.
Без нагі сюды салдата
Шлях-дарога прывяла.
На падворку прыпыніўся,
Бо на вокнах – з дошак крыж.
Ледзь да плота прыхіліўся,
Вокны тут сусед адкрыў.
– Ты, Васіль? – слязінка ўпала.
Шапку зняў ён з галавы.
– Маці так цябе чакала,
Моцна верыла – жывы…
За сталом сядзелі доўга,
Самагонкай гналі боль,
Ды з мінулага трывога
Напаўзала, быццам золь.
Так, нямала страт і гора
Засталося ад вайны.
І глядзеў нямым дакорам
Фотаздымак са сцяны.

Сабалеўскі Віктар, г.Узда