Дрот калючы на полі, снарадаў варонкі,
хмары чорнага дыму, нібы кажаны,
посвіст куль у ракітах пранізліва тонкі –
гэта рэквіем Першай сусветнай вайны.

Мой акоп невялічкі жаўцеў на адхоне.
Перад ім я насыпаў зямлі бугарок.
Толькі ў цэйсаўскім шкле маю левую скроню
снайпер крыжам злавіў і націснуў курок.

Прашыпела ракета і ўспыхнула свечкай,
войкнуў жудасным плачам расійскі снарад.
Напаследак пачуў я той выбух за рэчкай,
дзе хаваўся ў акопе нямецкі салдат.

Мне было толькі дваццаць. Мой вораг таксама
быў такім маладым і бязвусым, як я.
Дзесь за Рэйнам заплача ягоная мама,
а за Волгай застогне ў пакутах мая.

Ім ніколі не ўбачыць маленечкай рэчкі,
раз’яднанай вайною на два берагі.
Будуць ставіць яны памінаьнныя свечкі
і начамі стагнаць ад бязмежнай тугі.

Час акопы засыпле зямлёй з валунамі.
Згінуць нашы магілы ў лясах крапівы.
Толькі будуць стагоддзямі плакаць над намі
ў беларускім Заброддзі адны журавы.

Цанунін Уладзімір, г.Вілейка