Што нам дзяліць? Мы ўсе – славяне,
Мы – дзеці роднае Зямлі.
Нас па жыццёвым акіяне
Шляхі агульныя вялі.
Не зніклі ў прывідным тумане,
Сяброўства шчыра бераглі…
Што нам дзяліць? Мы ўсе – славяне,
Мы – дзеці роднае Зямлі.

*
Мы не цураліся суседзяў,
Гасцінна дзверы расчынялі,
І словы шчырыя ў бяседзе
На розных мовах тут гучалі.
Былі яцвягі, лівы, балты,
Русіны шлях не забывалі…
Наперакор вайне і гвалтам
У дружбе сілы гартавалі.

*
Спрадвек жылі на казачнай зямлі,
Імя было нам – валыняне.
Мы сярод іншых роўнымі былі,
Бо ў нас адна сям’я – славяне.
У згуртаванай моцнае сям’і
Спяваць лягчэй, лягчэй пазбыцца бедаў…
І нават рымляне ў сваёй зямлі
Пачулі голас ад славян – вянедаў.

*
Гляньце, зноўку Ігар скача:
Трэба з нас яму даніна.
А ці чуе, што заплача,
Загаруе ўся дружына?
Ігар, мы з табой славяне,
На адной жывем зямлі.
Толькі клічуць нас драўляне,
Бо між пушчы мы ўзраслі.
Прад табой чым вінаваты?
Па крыві мы ўсе – браты.
Ты не ўказ нам, хоць багаты…
На пагібель скачаш ты.

*
Тут адвеку людзі гордыя жылі,
Між балот-дрыгвы свой лад вялі.
Іх напасці-буры не зламалі –
У сям’і славян братамі сталі.
Баранілі край свой як маглі
І зямлю нашчадкам збераглі –
Гордыя браты-дрыгавічы
Сустракалі ворага ў мячы.

*
Палаце́ яшчэ цячы-цячы,
Памяць па-над хвалямі люляць:
Вунь на стругах палачане-крывічы
Выступаюць ворага страчаць.
Залаціцца сонца на вадзе,
Ветразямі далеч расцвіла:
Палачан-асілкаў раць ідзе,
Каб зямля крывіцкая жыла.

*
Прайшоўшы сцежкі-пуцявіны,
Бяды пазбыўшыся, нягод,
Гукнулі ў свет браты-ліцвіны,
Што ёсць вялікі наш народ.
Што не сагнуцца нашы спіны,
І не надзець на нас хамут:
Што тут, пад небам жураўліным,
Жыве свабодны, горды люд.

*
Загадка даўняй Атлантыды
У хвалях знікла назаўжды.
А рэха казачнай Няўрыды
К нам далятае праз гады.
Не патрывож сляды-адзнакі:
Пад Мілавіцаю начной
Імчацца неўры-ваўкалакі
Таемнай сцежкаю лясной.

*
О, колькі дзеяў Лета змыла:
Плямёны ў вечнасць адышлі,
Дзяржавы-княствы сталі пылам,
Сышлі цары і каралі.
Ды наша памяць не забыла
Той светлы край, дзе мы жылі:
Зямля Скарыну нарадзіла –
Русіна з Полацкай зямлі.

*
З-за мора к нам заўжды плылі,
Як госці, прусы і варагі,
А мы здаўна тут рэй вялі –
Сярод славян – браты-яцвягі.
І памяць продкаў бераглі
Нашчадкі славы і адвагі:
Сваёй трымаліся зямлі –
Сярод славян – браты-яцвягі.

*
Дрыгавічы і крывічы,
Радзімічы, драўляне –
Нам годнасць нашу берагчы:
У нас адно імя – славяне.
Нас ветрам-бурам не змагчы –
Народ адзінай раццю стане.
Нам годнасць нашу берагчы:
У нас адно імя – славяне.

*
Слова… Слава… Славяне…
На захад… На поўдзень… На ўсход…
Крывічы… Драўляне… Паляне…
Адзіны – вялікі – народ.
У дружбе і еднасці – сіла,
Ратунак з жыццёвых нягод.
Славяне… Славяне… Славяне…
Адзіны – вялікі! – народ.
 
Кажура Віктар, г. Вілейка