Раніца ў жыцці адной з апошніх
франтавых удоў вясковак-зямлячак

– Прывітанне, мой любы! Чуеш –
гімн па радыё – новы дзень!
Ты ля зорак даўно начуеш,
я ж вякую сярод людзей.
Па-старэчы тапчу зямельку,
сіл няма, але нешта ж раблю,
ды шторанку твайму шынельку
«Добры дзень» у паклоне шлю.
Фотакартка твая франтавая
вунь, абноўлена, нібы плакат!
Бо яе на Дзявятага мая
праўнук наш панясе на парад!
Рады прадзеда мець – героя!
Да цябе ён падобны, Адась!
Узгадніць я хачу з табою:
медалі каб яму аддаць.
Згодны, бачу! Ну, слаўна, любы!
У куфэрку, як скарб, ляжаць.
Разам з імі – паперка аб шлюбе
і лісты твае з фронту… Пяць.
Мы з дачкой іх на памяць знаем,
бо нябачна ўжо літар амаль:
…Як хацеў бы ты ўбачыцца з намі,
калі трапіў у мінскі шпіталь.
як маліўся таемна Богу,
як сяброў каля Віслы хаваў,
як ты верыў у перамогу!
Як сустрэчы з сям’ёй чакаў!..
І яшчэ адзін ліст хаваю…
Апякае мне рукі ён.
Перад Вербніцай… Памята́ю…
Чорнай хмарай стаяў паштальён.
Працягнуў: «Вось… Вестка… Пра мужа…
Дваццаць першая на сяло…
«Проявив геройство и муже…»
Неба… Дрэвы… Усё паплыло…
Падыдзі ты, Адаська, да Бога,
я штоночку яму малюся,
папрасі, каб маю дарогу
скончыў лёгка… Бо так баюся
быць абузай дачцэ ды зяцю…
Аджыла я сваё спаўна,
адзінока мне ў роднай хаце…
Праз жыццё – франтавая ўдава.
І яшчэ берагу хусцінку
у гарох, што куплялі сумесна,
каб не зблытаў мяне ні з кім ты
пры сустрэчы – у Царстве нябесным!..

Цвірка Таццяна, г.Клецк