Поўнач мінула.
Ціш на граніцы.
Вецер матляе
Ліхтар у двары.
Быццам заснула.
Не, зноў не спіцца.
Час не спыняе
Трывогу тварыць.

Трэці гадочак
Тут сустракае,
Пагранзастава –
Цяпер яе дом.
Доўгія ночы
Мужа чакае,
А той пры справах
Ноччу і днём.

Трэба мірыцца
З доляй такою –
У афіцэра
Жонкаю быць.
Ёй на граніцы
Не да спакою.
Тут трэба верыць,
Чакаць і любіць.

Часам дачушка
Маму спытае:
– Тата ці хутка
Прыйдзе дамоў?
– Будзь паслухмянай,
Ты ж не малая.
Сядзем ціхутка,
Зірнём у акно.

Тату сустрэнем
Добрым настроем.
Ён у нас мужны,
Наш сон сцеражэ…
Зноў начным ценем
Выпаўзлі мроі.
Страх побач кружыць.
А ранак – бліжэй.

Кнігу адкрыла –
Скачуць радочкі,
І замаўкае
Магнітафон.
Кава астыла.
На схіле ночы
Перамагае
Ўсё-такі сон.

Лёгкія крокі
Па-за дзвярамі
Сон адагналі
З куточкаў вачэй.
– Мой яснавокі,
Стаўлю сняданне.
Мы так чакалі!
Праходзь жа хутчэй!

Сабалеўскі Віктар, г. Узда