Як мне сорамна сёння бывае падчас,
Што забылі мы родную мову,
Што ў модзе сягоння трасянка ў нас,
І што ёсць чужародныя словы.

Як мне прыкра і горка бывае парой,
Што закрылі яе, бы ў каморы,
І ўжо ўнукі не ведаюць мовы сваёй,
Размаўлялі дзяды на каторай.

Як балюча і горка за мову маю,
Як шкада яе, нібы матулю,
І даўно ўжо дзеткам малым не пяюць
Песень тых, што нам пелі бабулі.

Як люблю я прыгожую мову маю!
Як хачу, каб і ўнукі любілі!
Хай сягоння ёй гімны святыя пяюць,
Каб расправіла белыя крылы.

Бабко-Аляшкевіч Валянціна, в. Радкава, Салігорскі раён