Он одиночество чувствует остро, ведь
Здесь он один -- одичалый на век вперёд.
Колет название города "Островец" --
Остров, который уже не покинуть вброд.

Паузы тянутся медленно, ночь пьяна...

У хуткім часе праўды не чакай,
Яе для нас рыхтуе хлус-кравец…
Ужо далёка Солы, Гудагай,
І – кропкай незвароту – Астравец.

Вяртаюся туды, дзе карані...

Его нельзя унизить, как раба,
Раз нет на нём клейма, есть
место пробе.
Он складывает мысли в
короба,
Завистников от этого
коробит.
Трудолюбив, послушен...

Яна казала: “Не пішы на мове.
Я адчуваю штучнасць і разлік”.
Кабета мела рацыю, панове:
Разлічваю на вас у кожным слове –
За мною і гарэлка, і шашлык.

Калі па густу іншы пачастунак,
Са словаў прыгатую вам булён...

Гімн прыродзе

Наш край – Беларусь! Ён такі непаўторны! –
Прыроды куточак, што стаў дарагім.
Тут рэкі , азёры у сініх прасторах,
Лясы і крыніцы, палі і лугі.

Часцінка планеты, дзе зубры з бусламі...

О, Айчына мая, ты – каханне маё,
Ужо аж шесцьдзесят пяць у кветках сэрца тваё!
Хутка годы імчаць – не вярнуць іх назад.
Не вярнуць абаронцаў, хлапцоў і дзяўчат.

Гэта нашы бацькі, рукі нашых матуль
Вызваленне прынеслі здалёку, адтуль,
Дзе гарэла зямля, засцілаў неба дым...

Я за мяжой. Вясна. Сады расквечаны.
Германія. Узрушана сустрэчаю.
Спявае Эльба пада мной на ўсе лады,
Не сцерла, пэўна, памяці сляды…

Год сорак пяты. Красавік. Сады расквечаны...

Я не ведаю іншай старонкі
Дзе было б мне так хораша, міла,
Дзе б так сонейка ранняй парою
З-за гары светлы бор залаціла.

На палях тваіх лён, нібы мора,
Плешча хвалямі ў бераг жытнёвы.
Прыгажэй за ўсе райскія шаты...

Свет без гвалту, без вайны –
Свет дабра і цішыні.
І кахання, і спакою,
І вясновага настрою.
Грайце весела, музыкі...

Запомні гэты край і неба на зямлі,
Дзе маці ўбачыла цябе героем,
Дзе зоркай першай у цяжкім баі
Ты горад наталіў сваёй крывёю.
Запомні лісця шэпт узрушаных таполяў...