Тут быў акоп калісьці.
І пад раскаты навальніц
Між леташняга лісця...

Што для цябе куток малой Радзімы?
Што пра яе ты можаш расказаць?
Стрымаць пытанні неяк немагчыма –
І нельга, безумоўна, прамаўчаць.

Тры словы, а якое хваляванне!
Тры словы, што ў душы маёй жывуць.
Куток малой Радзімы – як каханне…

Зорька алая, зорька нежная –
Утро раннее безмятежное.
С зорькой раннею просыпаюсь я
И её красой наслаждаюсь я.
Зорька алая, зорька ясная...

Я с солнышком встану,
с луною усну,
О счастье мечтая упрямо.
До боли люблю я
твою белизну...

Спит в объятьях тишины город наш любимый,
смотрят в зеркало реки на рассвете ивы,
зажигает солнца луч звёзды обелисков,
к той большой Победе путь был совсем неблизкий…

Каждый, кто геройски пал на полях сражений,
кто в застенках умирал раненый и пленный,
рядовой и генерал с верою единой...

Уйти ли куда, уехать?
Всю землю исколесить?
Кому-то досталась утеха,
Кому-то так трудно жить.
Где душу безнравственность губит...

По погибшим в боях обелиски
В белорусских селеньях стоят,
И со скорбью о павших и близких
Молчаливым убранством твердят.
Здесь березы о каждом в апреле...

Іх падарунак нам – бясцэнны,
Як птушак спеў, як светлы ранак.
Жыццё для многіх пакаленняў
З вайны прынеслі ветэраны.

Пабудавалі Перамогу...

Шляхі вайны – за далеччу гадоў,
Вясной гучаць салюты Перамогі…
Старому ветэрану зноў і зноў
Душу гнятуць ваенныя трывогі.

Пажары сняцца, мінныя палі,
Без рук, без ног сябры яго ў шпіталі,
Сябры яго, што з бітваў не прыйшлі...

Я схілю галаву
Перад кожным салдатам,
Хто ў баях за Айчыну
Страху смерці не знаў.
Я схілю галаву
Нізка ў будні і ў святы...