Помніць вёска жыццё, што кіпела
Белай хваляй у кожным двары,
І святло, што ў акенцах гарэла,
Помніць гоман і смех дзетвары.

Не забыла, як коні іржалі,
Як даілі на золку кароў,
Як затым іх на луг выганялі...

Суквецці пунсовай герані
І фуксіі завушніцы.
Карункі бялюткіх фіранак,
Драўляныя аканіцы.
Вясёлыя вокны-вочы...

Снег зямлю пярынай
Белай укрывае.
Цёпла ёй, зямлiцы,
Мiрна спачывае.

Кветкi снiць i травы,
Золата-калоссе,
Над жытнёвым полем...

Пад зоркай песняра
Стаўбцоўшчына квітнее.
Цудоўная пара,
Калі жыве надзея!
Унутраны сусвет...

Не забыць кутка аблічча,
Сэрцу мілых галасоў,
Што мяне заўсёды клічуць
Да крыніц, палёў, лясоў…
Тут на школьных перапынках
З сябрам весела гуляў...

Маленства знітавана назаўжды
З гняздом сямейным, цеплынёй бацькоў,
Жыццё што падарылі і любоў...

Подорвался на мине
И погиб как герой
У широкой долины
Тот солдат рядовой.

Он любил свою землю...

Леса и озёра, холмы и равнины,
Где трогает струны кузнечик-скрипач.
Предания предков, дубы-исполины,
И аиста клёкот, и филина плач.

Здесь запах полыни и клевера с мятой,
Антоновки спелой душист аромат.
Трава, что босою ногою примята...

Ляцелі гады. У куток свой вяртаўся:
Шчаслівымі слёзы былі.
Калі я з бацькамі, з сябрамі вітаўся,
Тут хораша ліпы цвілі.
Тут бегаў падлеткам і марыў аб цудзе...

Многа год з той ваеннай пары.
Толькі з памяццю як жа нам быць?
Партызанскія сцежкі ў бары
Ветэран да сягоння сніць.

Боль нясцерпны і стогны сяброў...