Она была зверя свирепей –
Фашистская, вражья орда.
Людей она жгла и деревни,
Ровняла с землёй города.

И не было душ человечьих
В садистах и извергах тех.
Вершили свой суд бессердечный...

Памяці салдат, пахаваных у брацкай магіле
ў маёй роднай вёсачцы Градзянка, што на Магілёўшчыне

На могілках, што пры ўваходзе,
Дакорам брацкая магіла.
Уранку сонейка ўзыходзіць,
Між дрэваў расхінае крылы.

Вясною ранняю пралескі
Расплюшчаць дружна вачаняты.
Паміж сялом маім і лесам...

У стен Рейхстага пахло дымом
И полыхало всё огнём.
А где-то там, в краю родимом,
Нас ждали вечером и днём
Отец и мать – сынов любимых,
Живых, не тронутых свинцом.

Последний бой… Дрожали нервы…
Следил за нами целый свет.
Сам бой был начат в сорок первом...

Я адчуваю душы паўшых:
На той бязлітаснай вайне
Без весткі ў баях прапаўшых…
Нібы забілі там мяне!

І я, на Вісле, у баркасе,
Ў крывавым месіве вады,
Быў згублены ў вяках і часе...

Земля, мне мудрым данная Всевышним,
От колыбели до скончанья лет,
Где б не была, твой голос в сердце слышу,
Чрез вёрсты лет мани́т твой дивный свет.

Когда балтийская волна у ног ласкалась,
Янтарный след оставив поутру,
В сосновых дюнах мне всегда казалось...

Жывуць у памяці народной
Імёны тых, хто ў бітвах паў,
Хто незалежнасць зямлі роднай
На ўсіх франтах абараняў…
Павел Махнач «Павінна ў памяці ўсё жыць»


Родны край! Мы – цудаў сведкі,
Мірны шлях наш бачаць зоры.
Забываем страх і гора,
Поўнім гоманам палеткі!

Працай сейбітаў заняты...

На вершах беларускіх песняроў
Шмат пакаленняў юных узрастала,
Нам гронкі вершаваных родных слоў
Пакінулі і Колас, і Купала.

Вучылі мову родную любіць,
Каб людзі карані не забывалі,
Жадалі роднай мове вечна жыць...

Как в агонии, боец метался,
Бинт срывая яростно с плеча,
В забытьи подолгу оставался
Иль кричал, ругался сгоряча.

А на тумбочке конверт измятый,
Небольшой исписанный листок,
Стариковский почерк непонятный...

А сэрца мне боль так джаліць,
І цяжка зусім на душы!
Тых дзён незабыўных памяць
Захоўваем мы назаўжды!
Пра што б ні ішла гаворка
І дзе б мы цяпер ні былі...

Памяці дзядзькі, Багдановіча Уладзіміра,
які зусім юным загінуў на вайне

Сцяжынкай вузкаю іду да абеліска –
Бабульчын тут ляжыць малодшы сын.
Штоноч люляе зорная калыска
Мінулых дзён бязрадасны ўспамін...

Пад цяжкаю плітой замураваны...