Наліваліся кветкі сцюдзёнай расой,
І прамыла раса мае сумныя вочы,
Каб убачыў я ўсё, каб запомніў усё,
Каб я думаў пра помсту і ўдзень, і уночы.
Пімен Панчанка

Першая куля, апошняя куля
І не дагналі, і не штурхнулі.
Зведаў пакуты і паражэнні
Ды прабіраўся на ўсход з акружэння.
Чуў, як вятрыска здзічэлы свішча...

Мае сцяжынкі з водарам радзімы,
Дзе сэрца рвецца ўдалеч праз гады,
А памяць зноў малюе пантаміму...

Многа тут нас каралеўскага роду:
Ідзём напралом і шукаем свабоду.
І толькі нядаўна змаглі мы пачуць:
Свабоду і волю дарма не даюць.
Трэба мячамі яе бараніць,
Роднае, нам дарагое цаніць.
Не для сябе трэба жыць – для народа,
Каб зразумець, што такое свабода.

Край Коласа слынны,
І ноччу, і днём
Мяне саграваеш
Сваім ты цяплом.
Тут Нёман адвечна...

Узняты ў неба рукі абяліскаў,
На іх далонях – боль, як успамін
Крывавай бойні з нелюдзем-фашыстам.
На той вайне застаўся яе сын.

Мінаюць вёсны, адгулі гарматы,
Праменьчык лашчыць жыта на палях...

Стаю ля помніка загінуўшым салдатам
І сэрца жаль знянацку агарнуў:
З гнязда на стэле, неяк вінавата,
Прыгожы бусел на мяне зірнуў.

Здалося раптам: зноў салдаты з намі,
З часоў ліхіх, калі вайна была,
Іх душы, кажуць, сталі жураўлямі…
Мабыць, адна ўсялілася ў бусла?

І той салдат глядзіць яго вачамі
На нас, на Свет і чуе ў храме спеў.
Пра будучыню марыў ён начамі,
Але загінуў, шмат што не паспеў.

Не змог ён распісацца на Рэйхстагу,
Пачуць салюты ў гонар перамог...

Першы ўскрык земляка славутага
Праляцеў па-над княствам Літоўскім!
Абвясціў Полацк слынны ўчутае:
У купца Лукі – гонар бацькоўскі!

Засвяціў у сям'і Скарынавай
Як прамень, сын Георгій - Францішак.
Залатымі яму чарніламі...

Край партизан – Налибокская пуща.
На месте боёв постарел березняк.
Запах медовый, вереск цветущий.
А в шуме деревьев – гул грозный атак.
Здесь за Отчизну сыны воевали...

Дэсант трымае вышыню.
Чужыя горы. Спёка. Смага.
З зямлі не ўзняцца ад агню
І ўжо даўно пустая фляга.

Ды кожны марыць з іх:
-Дасць Бог –
Калі жывым дамоў вярнуся...

Нас пакідаюць ветэраны:
Штодзень іх меней на зямлі…
Хоць час і лечыць, кажуць, раны,
Але так многа з іх сышлі…

Сышлі ў нябыт і ўжо не прыйдуць.
Смерць паміж намі як сцяна!
Ніколі зноў ўжо не падыдуць...