|
Беларусь ты моя синеокая:
Край безбрежных озёр и болот, Где луга заливные, широкие, Белых аистов тихий полёт. Вековые рощи сосновые, Где гирляндами шишки висят...
Мая родная мова, ты сягоння ў сенцах,
Бо на покуці іншая мова сядзіць, А цябе адапхнулі да старога акенца І не ўмеюць, як след, размаўляць, гаварыць. Мая дзіўная мова, белакрылая птушка, Ты сягоння – як лебедзь з перабітым крылом...
разважанні ўнучкі Марыі
Я прадзеда не бачыла ніколі. Ад родных крышку ведаю аб ім. Даволі часта сэрца цісне болем, Бо прадстае ва ўражанні маім Асілак грозны з векавой быліны...
Пякучае сонца ў бязмежнай прасторы.
З вярблюжай калючкай курган. Пустэльня спякотная. Жоўтыя горы – Такі ён, Афган! Гудуць «бэтээры», шчабечуць «вяртушкі». Пыл жудасны з пахам крыві...
Падмурак каменны – характар народа –
І цёплае дрэва – прыроды кляймо: У хаце хай будзе духоўнасць і згода...
Барысу Манцэвічу
Чаму людзей па вуліцы вясковай Пагналі, як жывёлу, да хлява? – Адказ не ведаў розум хлапчуковы: Гадоў было малому толькі два. Усіх мужчын, сярод якіх быў тата...
Наліваліся кветкі сцюдзёнай расой,
І прамыла раса мае сумныя вочы, Каб убачыў я ўсё, каб запомніў усё, Каб я думаў пра помсту і ўдзень, і уночы. Пімен Панчанка Першая куля, апошняя куля І не дагналі, і не штурхнулі. Зведаў пакуты і паражэнні Ды прабіраўся на ўсход з акружэння. Чуў, як вятрыска здзічэлы свішча...
Мае сцяжынкі з водарам радзімы,
Дзе сэрца рвецца ўдалеч праз гады, А памяць зноў малюе пантаміму...
Многа тут нас каралеўскага роду:
Ідзём напралом і шукаем свабоду. І толькі нядаўна змаглі мы пачуць: Свабоду і волю дарма не даюць. Трэба мячамі яе бараніць, Роднае, нам дарагое цаніць. Не для сябе трэба жыць – для народа, Каб зразумець, што такое свабода.
Край Коласа слынны,
І ноччу, і днём Мяне саграваеш Сваім ты цяплом. Тут Нёман адвечна... 
|
Навигация
Популярное
Голосование:
Какие стихи Вам больше нравятся?
Наши друзья
Будут)
Счетчики
|