Ён з вайны не вяртаўся дахаты
Ні зімой, ні вясною, ні летам.
А сям’я так чакала салдата
І надзеяй жыла яна гэтай.

Маці пісьмы да сэрца туліла

Кто приходит – заплачет
В нашей скорбной Хатыни.
Плачут там, не скрываясь,
Генералы седые.
Плачут женщины, дети

Раннее утро. В зимних узорах стёкла.
Фантики, марки, ржавый замок с ключом
Сброшены на пол. Двое в пижамах тёплых
Спорят о чём-то…

Памяці Максіма Багдановіча

І ліліся хваляй песні
Аб каханні і вясне,
Што вятры Максіму пелі
На радзімай старане.

Тыя песні навявалі
Гукі роднае зямлі...

Божая кароўка да сонейка ляціць.
Белая лілея над вадой трымціць.
Бесталковы ветрык раптам наляцеў.
Беднай вішні вецце тузаў-вар’яцеў.
Буйным шротам з сіта несупынна лье...

Дзень Перамогі ўспрымаюць па-рознаму
І ветэраны, і ўнукаў сыны.
Розныя лёсы з іх выпалі кожнаму.
Тры пакаленні не знаюць вайны.
Мірныя вёсны – бясцэнная спадчына.
Святы і будні – Радзімы цяпло...

Ён не вярнуўся з той праклятай
Людзьмі гаротнымі вайны…
Свяціла зорачка над хатай,
Маладзічок у чоўне плыў.
Абрусам стол накрыты...

Па-над спаленай вёскай закружылі буслы,
Па-над спаленай вёскай не змаўкаюць званы.
У рамонках бялюткіх расцвіла сенажаць,
Каля хатаў бетонных тры бярозкі стаяць.

Тры бярозкі схілілі верхавіны свае...

Тут кажуць, што адценняў зеляніны –
Травы і дрэў, узгоркаў і раўніны –
Ніхто не зможа цалкам падлічыць...

Мы маўчым, бо нам не трэба шмат:
Мір вакол, кавалачак зямлі,
Волю, лусту хлеба, сала шмат,
Думак летуценных караблі.

Мы жывем, бо гэта ўсё – жыццё...