Тут кажуць, што адценняў зеляніны –
Травы і дрэў, узгоркаў і раўніны –
Ніхто не зможа цалкам падлічыць...

Мы маўчым, бо нам не трэба шмат:
Мір вакол, кавалачак зямлі,
Волю, лусту хлеба, сала шмат,
Думак летуценных караблі.

Мы жывем, бо гэта ўсё – жыццё...

Здравствуй, мама! Пишу тебе с фронта.
Не волнуйся, родная: я жив!
Затерялось письмо где-то просто,
В чьей-то сумке почтовой лежит.

У меня всё нормально, воюем…

Похоронки суровой военной поры:
Горький рок, материнские слёзы…
Сколько их прилетело с чужой стороны
И откликнулось стоном в берёзах!

Сколько женщин состарило горе за час!
Но, питаемый силой молитвы...

Прачынаешся разам з вясною
І з вятрамі спяваеш дуэтам,
Поіш зерне крыштальнай расою,
Песціш кветкі пад сонечным светам.
Прыгажэеш пад дожджыкам летнім...

Город изрыт проснувшимися кротами,
Город бормочет: "временно, потерплю".
Только ходы меж станциями-портами
Горло его затягивают в петлю.
К черту осадки в этом конце апреля...

Землякамі называем мы заўжды
Тых, хто з намі разам у штодзённай працы
Сее бульбу, хлеб, вырошчвае сады
І ўздымае над руінамі палацы.

Мы нясем такую праўду праз вякі,
І яна для нас – бяздонная крыніца...

Ля дарогі ў жыце – васільковы рай,
І бяжыць дарога аж за небакрай.
Дзе ў абдымках неба стрэлася з зямлёй...

Мяне не клічуць, я прыходжу так –
Складаю словы, адымаю смутак.
Я дум, табой народжаных, мастак,
Я спрэчка ад любой гадзіны сутак.
Я першы шпак, што ўзняўся на крыло...

Старонка мая дзіўная
У квецені садоў,
У песнях з пералівамі
Птушыных галасоў!
Зямелька, мая родная...