Дэсант трымае вышыню.
Чужыя горы. Спёка. Смага.
З зямлі не ўзняцца ад агню
І ўжо даўно пустая фляга.

Ды кожны марыць з іх:
-Дасць Бог –
Калі жывым дамоў вярнуся...

Нас пакідаюць ветэраны:
Штодзень іх меней на зямлі…
Хоць час і лечыць, кажуць, раны,
Але так многа з іх сышлі…

Сышлі ў нябыт і ўжо не прыйдуць.
Смерць паміж намі як сцяна!
Ніколі зноў ўжо не падыдуць...

Зазвініць каласамі збожжа,
Заспявае палетак родны.
Вецер хвалі рукой асцярожна
На калоссе кіне лагодна.

І нябёсы загады з высі
На зямлю прынясуць: пачынай!
Да штурвала рукі ўзняліся...

Ён з вайны не вяртаўся дахаты
Ні зімой, ні вясною, ні летам.
А сям’я так чакала салдата
І надзеяй жыла яна гэтай.

Маці пісьмы да сэрца туліла

Кто приходит – заплачет
В нашей скорбной Хатыни.
Плачут там, не скрываясь,
Генералы седые.
Плачут женщины, дети

Раннее утро. В зимних узорах стёкла.
Фантики, марки, ржавый замок с ключом
Сброшены на пол. Двое в пижамах тёплых
Спорят о чём-то…

Памяці Максіма Багдановіча

І ліліся хваляй песні
Аб каханні і вясне,
Што вятры Максіму пелі
На радзімай старане.

Тыя песні навявалі
Гукі роднае зямлі...

Божая кароўка да сонейка ляціць.
Белая лілея над вадой трымціць.
Бесталковы ветрык раптам наляцеў.
Беднай вішні вецце тузаў-вар’яцеў.
Буйным шротам з сіта несупынна лье...

Дзень Перамогі ўспрымаюць па-рознаму
І ветэраны, і ўнукаў сыны.
Розныя лёсы з іх выпалі кожнаму.
Тры пакаленні не знаюць вайны.
Мірныя вёсны – бясцэнная спадчына.
Святы і будні – Радзімы цяпло...

Ён не вярнуўся з той праклятай
Людзьмі гаротнымі вайны…
Свяціла зорачка над хатай,
Маладзічок у чоўне плыў.
Абрусам стол накрыты...