Детям войны, работающим в тылу, посвящается

Лица
не по-детски уставшие.
Снится
корка хлеба вчерашнего.
Рано
вдруг они повзрослели...

Бягуць удаль жыццёвыя шляхі
Ад роднай хаты, ад яе парога.
Бацькоўскі дом навекі дарагі.
І за яго мілей няма нічога.

Тут твой пачатак, тут жыцця выток...

Прысвячаецца матулям,
якiя не дачакалiся сыноў з Афганiстана

Нарадзiла ты сына ў любовi,
Ратавала ад ліха яго –
Ад хвароб дый усякай нядолi
Баранiла малога свайго.
І смяялася, плакала ўночы...

Мир разделён на бедных и богатых,
На умных, глупых, зрячих и слепых,
Свободных духом, страхами зажатых,
С душой ранимою и ко всему глухих.

И от того, какой процент в народе
Окажется одних или других,
Военный или мирный путь к свободе...

«Никто не забыт и ничто не забыто».
Живут имена их на плитах гранита,
В речах, мемуарах, картинах, романах…
А в фильмах живыми встают на экранах.

Им время не властно: они молодыми
Остались навеки в сердцах, дорогими...

Помніць вёска жыццё, што кіпела
Белай хваляй у кожным двары,
І святло, што ў акенцах гарэла,
Помніць гоман і смех дзетвары.

Не забыла, як коні іржалі,
Як даілі на золку кароў,
Як затым іх на луг выганялі...

Суквецці пунсовай герані
І фуксіі завушніцы.
Карункі бялюткіх фіранак,
Драўляныя аканіцы.
Вясёлыя вокны-вочы...

Снег зямлю пярынай
Белай укрывае.
Цёпла ёй, зямлiцы,
Мiрна спачывае.

Кветкi снiць i травы,
Золата-калоссе,
Над жытнёвым полем...

Пад зоркай песняра
Стаўбцоўшчына квітнее.
Цудоўная пара,
Калі жыве надзея!
Унутраны сусвет...

Не забыць кутка аблічча,
Сэрцу мілых галасоў,
Што мяне заўсёды клічуць
Да крыніц, палёў, лясоў…
Тут на школьных перапынках
З сябрам весела гуляў...