Беларусь ты моя синеокая:
Край безбрежных озёр и болот,
Где луга заливные, широкие,
Белых аистов тихий полёт.

Вековые рощи сосновые,
Где гирляндами шишки висят...

Мая родная мова, ты сягоння ў сенцах,
Бо на покуці іншая мова сядзіць,
А цябе адапхнулі да старога акенца
І не ўмеюць, як след, размаўляць, гаварыць.

Мая дзіўная мова, белакрылая птушка,
Ты сягоння – як лебедзь з перабітым крылом...

разважанні ўнучкі Марыі

Я прадзеда не бачыла ніколі.
Ад родных крышку ведаю аб ім.
Даволі часта сэрца цісне болем,
Бо прадстае ва ўражанні маім

Асілак грозны з векавой быліны...

Пякучае сонца ў бязмежнай прасторы.
З вярблюжай калючкай курган.
Пустэльня спякотная. Жоўтыя горы –
Такі ён, Афган!

Гудуць «бэтээры», шчабечуць «вяртушкі».
Пыл жудасны з пахам крыві...

Падмурак каменны – характар народа –
І цёплае дрэва – прыроды кляймо:
У хаце хай будзе духоўнасць і згода...

Барысу Манцэвічу

Чаму людзей па вуліцы вясковай
Пагналі, як жывёлу, да хлява? –
Адказ не ведаў розум хлапчуковы:
Гадоў было малому толькі два.

Усіх мужчын, сярод якіх быў тата...

Наліваліся кветкі сцюдзёнай расой,
І прамыла раса мае сумныя вочы,
Каб убачыў я ўсё, каб запомніў усё,
Каб я думаў пра помсту і ўдзень, і уночы.
Пімен Панчанка

Першая куля, апошняя куля
І не дагналі, і не штурхнулі.
Зведаў пакуты і паражэнні
Ды прабіраўся на ўсход з акружэння.
Чуў, як вятрыска здзічэлы свішча...

Мае сцяжынкі з водарам радзімы,
Дзе сэрца рвецца ўдалеч праз гады,
А памяць зноў малюе пантаміму...

Многа тут нас каралеўскага роду:
Ідзём напралом і шукаем свабоду.
І толькі нядаўна змаглі мы пачуць:
Свабоду і волю дарма не даюць.
Трэба мячамі яе бараніць,
Роднае, нам дарагое цаніць.
Не для сябе трэба жыць – для народа,
Каб зразумець, што такое свабода.

Край Коласа слынны,
І ноччу, і днём
Мяне саграваеш
Сваім ты цяплом.
Тут Нёман адвечна...