Шляхі вайны – за далеччу гадоў,
Вясной гучаць салюты Перамогі…
Старому ветэрану зноў і зноў
Душу гнятуць ваенныя трывогі.

Пажары сняцца, мінныя палі,
Без рук, без ног сябры яго ў шпіталі,
Сябры яго, што з бітваў не прыйшлі...

Я схілю галаву
Перад кожным салдатам,
Хто ў баях за Айчыну
Страху смерці не знаў.
Я схілю галаву
Нізка ў будні і ў святы...

Я слаўлю Радзіму сваю –
Цябе, Беларусь мая любая, –
Святую навекі зямлю,
Дзе мрою, пішу і дзе думаю.

Калыска – Радзіма мая,
Лясы і азёры з крыніцамі.
Як лёгка тут дыхаю я...

Мае вытокі – на зямлі,
Святой зямлі маёй Радзімы.
Я зернейка ў той раллі
На ніве любае Айчыны.

Мае вытокі – у мове той,
Што чула я ад нараджэння.
У кожным слове сэнс ёсць свой...

– Мы не встречались долго, брат…
Вот… Наконец… Я жутко рад.
– Я письма слал тебе, браток.
– А я писать, прости, не мог…

– Есть тост… Налей по пятьдесят...

Их взоры не так ясны –
Их детство иного уклада,
Их души всё ждут весны,
Им большего вовсе не надо.

На слёзы они скупы,
Их руки обмануты лаской,
Их сердце узрит, кто ты...

Пракалышу я нашу бяду,
Пракалышу я агонь і дым,
Што па-над краем плыве маім.
Заснуць яны мо пад мой напеў.
Толькі не спіць хай народны гнеў
Максім Танк. Калыханка партызанкі

Народны гнеў дзе закіпае,
Там вораг больш не зацугляе
Адвагі вёсак, гарадоў –
Вядзе ў свяшчэнны бой любоў
За родны край, яго свабоду...

Детям войны, работающим в тылу, посвящается

Лица
не по-детски уставшие.
Снится
корка хлеба вчерашнего.
Рано
вдруг они повзрослели...

Бягуць удаль жыццёвыя шляхі
Ад роднай хаты, ад яе парога.
Бацькоўскі дом навекі дарагі.
І за яго мілей няма нічога.

Тут твой пачатак, тут жыцця выток...

Прысвячаецца матулям,
якiя не дачакалiся сыноў з Афганiстана

Нарадзiла ты сына ў любовi,
Ратавала ад ліха яго –
Ад хвароб дый усякай нядолi
Баранiла малога свайго.
І смяялася, плакала ўночы...