Цените свою Родину, друзья!
И тех людей, что жизнь нам подарили!
Скажу вам по секрету я...

Спрадвеку сагрэтая ласкаю,
Ты грэеш і нас спакваля,
Апетая песнямі, казкамі,
Чароўная наша зямля.
Лугамі, лясамі ды рэчкамі...

Я не способна, может быть,
С восторгом искренне любить
Людей, но, мой читатель, знай:
С восторгом я люблю свой Край!

Где купол церкви у небес...

Я помню, ў далёкім дзяцінстве купала
У ночвах старэнькіх матуля мяне.
Расказвала вершы, якія Купала
Пісаў… Ад таго пяцьдзясят год міне.

Са школы ўспамінам радкі засталіся...

Пусть всё сгинет в раннем свете!
Путь мой мрачен и далек.
Сладко думать мне: на свете...

Мова маёй краіны –
Шэпт векавечных соснаў,
Лёгкі палёт бусліны,
Подых вярбовых вёснаў.

Мова маёй краіны...

Я дзяўчына зямлі беларускай,
Я дзяўчына з цудоўнага краю.
Ідучы па сцяжыначцы вузкай,
По кавалках надзею збіраю.

Я збіраю надзею на тое...

Ночной вокзал, толпа народа,
Чуть покосившийся перрон.
Назло – ненастная погода,
Билет в тринадцатый вагон.

Гудок охрипший тепловоза...

Фатакартку трымаю ў далонях.
Дзядзька мой на пажоўклай паперы.
Ён загінуў на беразе Проні
Ў тым, далёкім цяпер, сорак першым.

Позна пошта даслала паштоўку...

Перад дзяржавай няма іх віны,
Ды ў памяці век кароткі.
Нізкі паклон вам, дзеці вайны, –
Нашы дзядзькі і цёткі.
Рана аднятыя ад грудзей...