Там работа, тут лянота,
Там багацце, тут бяднота,
Там надзея, тут маркота,
Там сумленне тут быдлота.
Але...

Я край свой люблю, он не чей-то, он мой.
Не польский, не русский, а просто родной.

Мой край белорусский, озерный, лесной,
С цветком василька на рубахе льняной,

С богатым наследьем, жестокой судьбой...

Похоронки суровой военной поры:
Горький рок, материнские слёзы…
Сколько их прилетело с чужой стороны
И откликнулось стоном в берёзах!

Сколько женщин состарило горе за час!
Но, питаемый силой молитвы,
Огонёчек надежды в груди не погас...

Дзе сорак першы – сорак пяты
Пад градам куль агнём палалі,
Артысты там і музыканты
Не раз жыццём рызыкавалі.

Стварала цуд на фронце песня.
Да перамогі заклікала.
На дне вайны ў крывавым пекле...

Я ведаю тое, што будзе
Праз некалькі цяжкіх гадоў:
Мой край не загіне ў атруце,
Не пойдуць браты на братоў.
Насуперак танным прамовам...

Тут кажуць, што адценняў зеляніны –
Травы і дрэў, узгоркаў і раўніны –
Ніхто не зможа цалкам падлічыць:
Іх смакі я да п’яну буду піць...

Малалетнім вязням фашысцкай Германіі

У разведку не хадзіў ён, не страляў.
Іншы лёс у чатырнаццаць год сустрэў –
У Германіі на шахце працаваў,
Смерці ў вочы у канцлагеры глядзеў.

Быў на ўзбоччы агнявых ліхіх дарог –
Не салдат, не абаронца, не герой.
А нягод спазнаў нямала і трывог,...

Вайна глядзела ў вочы чалавецтву,
Знішчала край працягнутай рукой,
Гасцінна расчыняла дзверы бедству
І заклікала ў пекла за сабой.

Ішлі салдаты на салдат варожых:
За куляй – выбух, побач з ранай – смерць.
Вайна вітала нас на раздарожжы...

Зямля сяброў! – Наш сцяг з табою
Мы вечна будзем уздымаць.
Цябе Радзімаю малою
Прыемна вельмі называць.
Івейшчына нам сэрцы лечыць...

Заплюшчы вочы. Бачыш мора –
Бязмежжа жытніх каласоў?
Красуе родная прастора
Сярод азёраў-абразоў.