Гімн прыродзе

Наш край – Беларусь! Ён такі непаўторны! –
Прыроды куточак, што стаў дарагім.
Тут рэкі , азёры у сініх прасторах,
Лясы і крыніцы, палі і лугі.

Часцінка планеты, дзе зубры з бусламі...

О, Айчына мая, ты – каханне маё,
Ужо аж шесцьдзесят пяць у кветках сэрца тваё!
Хутка годы імчаць – не вярнуць іх назад.
Не вярнуць абаронцаў, хлапцоў і дзяўчат.

Гэта нашы бацькі, рукі нашых матуль
Вызваленне прынеслі здалёку, адтуль,
Дзе гарэла зямля, засцілаў неба дым...

Я за мяжой. Вясна. Сады расквечаны.
Германія. Узрушана сустрэчаю.
Спявае Эльба пада мной на ўсе лады,
Не сцерла, пэўна, памяці сляды…

Год сорак пяты. Красавік. Сады расквечаны...

Я не ведаю іншай старонкі
Дзе было б мне так хораша, міла,
Дзе б так сонейка ранняй парою
З-за гары светлы бор залаціла.

На палях тваіх лён, нібы мора,
Плешча хвалямі ў бераг жытнёвы.
Прыгажэй за ўсе райскія шаты...

Свет без гвалту, без вайны –
Свет дабра і цішыні.
І кахання, і спакою,
І вясновага настрою.
Грайце весела, музыкі...

Запомні гэты край і неба на зямлі,
Дзе маці ўбачыла цябе героем,
Дзе зоркай першай у цяжкім баі
Ты горад наталіў сваёй крывёю.
Запомні лісця шэпт узрушаных таполяў...

Войны меж людьми ведутся
Много много тысяч лет.
Все народы насмерть бьются.
Для чего? – ищу ответ.

На войне ведь жизнью платят!
Разве мало вам земли?
Как убьют, двух метров хватит....

Як толькі ранкам заўважаю
Ў акне світання скарацечнаць,
Са шчырасцю благаслаўляю
Свой дзень і той, што знік у вечнасць.
Люблю расу, дажджы, туманы...

Зямля мая з водарам хлеба,
Дзе веліч сівых курганоў,
Дзе зорачкі ззяюць нам з неба,
І песні пяюць пра зуброў.

Зямля мая – дзіўная казка...

Аднаго прашу я па жыцці,
За адно душой сваёй малюся:
Каб травінкай непрыкметнай прарасці...