Па дзявочай шчацэ
сляза
Працячэ,
Мо і плямкі не будзе.

І турбот ні сабе, ні людзям –
Зноў заззяе яе краса!
Мо і шчасце ў слязе той, мо гора,
Ці то проста роспачы жах,

Што ўжо знік дзесь кахання птах
І пачуцці ў душы не гавораць?
Зразумееш ці ў тым узросце,
Што ёсць важкае, што даражэй?

Можа плакаць, а можа хутчэй
Усё вырашыць?
Вельмі не проста!..
А мо сталыя слёзы ўжо гэта?

Бо і маці была дзяўчынай,
І зрабіць ўсё жадала чынам,
Ды жыццё пераблытала мэты…
І дзяўчыне той, і нам ўсім…

Жылко Уладзімір
(г. Нясвіж)