Ты лязом па сэрцы правяла,
Роснаю далей пайшла сцяжынай.
А наўкол валошка зацвіла,
Нібы вочы мілай той жанчыны.
Адабрала назаўжды спакой.
У мяне ж адно – не дзесяць жыццяў.
Памятаю: жаўранак журбой
Захлынаўся з болю ў спелым жыце.
Мне б услед пабегчы… Я стаю,
Разумею: не дагнаць ніколі
Тую незнаёмую маю,
Што згубілася ў жытнёвым полі.

Рунцэвіч Уладзімір, г. Мар’іна Горка, Пухавіцкі раён