Сонечны промнік кранае нясмела
Твар мой і прагне душы.
Сплюшчыўшы вочы, пацягваю цела:
«Промень, – прашу, – раскажы:

Што там такога цікавага ў небе,
Хто назірае за мной?
Што вывучаць мне ці ведаць патрэбна,
Каб паляцець над зямлёй?»

Мары мае, міражы, летуценні,
Хутка мільгнуўшы, сышлі.
Промень пяшчотны схаваўся ў цені,
Мовіў: «Пабудзь на Зямлі».

Швядко Настасся, а/г Пятрышкі, Мінскі раён