Ёсць дарэчы і недарэчы
Паміж супярэчнасцяў многа –
Калі да Бога, як бы дарэчы...

Дзяцiнства ўсмiхаецца
З пацёртых фотаздымкаў.
Яно гучыць, спяваецца
На дзедавых пласцiнках.

Звiнiць, цячэ ды плёскае
У лужах каля хаты.
Частуецца-прысмоктвае...

Не дарите исповеди мне.
Я не Бог, и даже не священник.
Мне поверить легче Сатане,
Чем дождаться оттепель в апреле.

Как идти, решает каждый сам.
Не судите. Все мы не безгрешны.
В чём искать дорогу к небесам...

Яны заўжды глядзяць з надзеяй
На сваё роднае дзіця.
Ці дождж ідзе, ці вецер вее,
Дарогі клопатнай прасцяг…
Цяпло вачэй тых кожны зведаў,
Каго матуля беражэ...

О чём мечтают люди в этом мире?
Попробую ответить на вопрос.
Бездомные – о маленькой квартире;
О радости – промокшие от слёз;
О здравии – лежащие в болезнях...

Пракладзены з дзяцінства шлях жыццёвы,
Які я выбраў і не памыліўся,
З’яўляўся і з’яўляецца асновай,
Каб нават уначы з яго не збіўся.

Заўсёды маяком была сям’я,
Была і ёсць, і шчасце для мяне.
Ды й ганаруся тым, што маю я...

Мне бродить по земле,
собирая в букеты соцветья,
составляя гербарий
беззащитных былинок и трав,

И с открытой душою
снова жизнь начинать на рассвете,
никому не солгав...

Слёзное небо,
Слёзные тучи.
Слёз не знать мне бы,
Да не тот случай.
Дождь вперемешку
С горькой слезою.
В жизни – разбежка...

Колькі тэмаў дзеля спрэчак:
У каго найбольш авечак,
Хто мацнейшы,
Хто спрытнейшы,
Хто за ўсіх найпрыгажэйшы?
Мірна жыць мы не жадаем...

Гімн жыццю,
Гімн любові,
Гімн шчасцю
Я згаджуся
Заўжды
Заспяваць...