Патрухнелі платы, пакасіліся хаты…
Адмірае у вёсцы жыццё з кожным днём.
Час няспынна імчыць нейкім злыднем праклятым.
Дзе збавенне? Дзе вечны наш дом?

Тут і людзі ад працы цяжкое – калекі.
Можа – год, можа – два, можа, болей гадоў –
І адыдзе душа з гэтай вёскі навекі,
На сцяжынах жыцця не пакіне слядоў.

У крыжовыя дні буду шчыра маліцца
На магілах, дзе продкі чакаюць ахвяр.
Ах, як лёгка бывае ў жыцці памыліцца
І як цяжка у цемры знайсці той ліхтар,

Што асвеціць дарогу у вечнасць да Бога,
Дзе матулі заўсёды чакаюць дзяцей.
І туды ўжо не возьмеш з сабой анічога,
Толькі памяць жывых, табе блізкіх людзей.

Дажывае свой век мая родная вёска,
І яе не кранае ніякі прагрэс.
Каля хаты ў сястры зелянее бярозка
І травой зарастае няходжаны лес.

Наўчанкова Альдонія
(г. Клецк)