Божа, як светла, як чыста – бы днём!
Месяц зямлю асвятляе,
У неба пазычаным зорным агнём
Снегу пушыначкі ззяюць.
Вунь яны ўсюды – на шыбах, платах,
Дахах і дрэвах кашлатых…
Быццам анёлаў усмешкі ў вачах,
Дораць спакой вінаватым.
Гэтаю ноччу не трэба тужыць.
У сэрца сваё зазірніце –
Колькі там скарбаў нясметных ляжыць,
Колькі цудоўных адкрыццяў!
Бога ўсмешка ў сняжынках гарыць,
Усё дараваць заклікае,
Бо толькі адно можа нас ажывіць –
Любоў, што карысці не знае.
І гэтай ноччу, дзе светла, бы днём,
Быццам малому ягнятку,
Можа адкрыцца надзея нам зноў,
Каб усё пачалося спачатку.

Любанец Соф’я (г. Нясвіж)