Не галасі па мне, мая Ірынка,
І не шкадуй старую – аджыла.
Хачу я, каб цябе твая сцяжынка
Высока, аж да зорак, узняла.
Каб да мура Нясвіжскага касцела,
Як споўніцца яму пяцьсот гадоў,
Ты прыляцела птушкаю вяселай –
І там з табой сустрэнемся мы зноў.
З тваіх вачэй крыштальныя слязінкі
Хай не пякуць маіх збалелых рук,
Ты толькі ўспамінай мяне, Ірынка,
Але не плач: жыцце – не без разлук.
Зярняткі дабрыні, што я садзіла,
У сэрцы тваім шчырым прараслі.
Хадзі ж у храм, як і раней хадзіла,
Калі з табой там, родная, былі.
Хоць будзеш ты даўно не Наўчанкова,
Бо прозвішча не вечна на зямлі,
Ды веру я: адбудзецца размова.
Ты толькі ў храме свечку запалі…

Наўчанкова Альдонія, г. Клецк