Расскажи мне, старый ворон, –
Ты прожил три сотни лет –
Видел ли какое горе,
Был несчастлив или нет?
Были войны, были смуты...

Адправім удачу ў палёт
І песню святла запяём.
Каб свята жыло круглы год,
Надзею запросім у дом.

Растане на сэрцы зіма,
Напоўніцца свет цеплынёй.
У радасці межаў няма...

Летят снежинки в танце вековом
Из года в год, не изменяя стилю.
Настало время вспомнить о былом
И отпустить, кого не отпустили.

Не потому, что праздник наступил,
И не затем, что точка невозврата,
А оттого, что тот, кто в сердце жил...

Прирастая сердцами друг к другу,
Мы становимся вдвое сильней:
Не страшит ни январская вьюга,
Ни экспромты житейских ролей.
Создаётся союз нерушимый...

Даўно згарэла наша хата,
Дзе я чытала казкі брату,
Падлогу скрэбла дзеркачом
І бульбу секла секачом.

Дзе мама песні нам спявала,
Бабуля казкамі здзіўляла,
Вучыў курыць унукаў дзед...

Я шукала надзеі і веры,
Але ў душу прасіўся адчай
Дзёрзка, груба – не ведаў ён меры.
Я сказала жыццю: «Пачакай!»
І ішла па ўскрайку дарогі...

Я адчуваю дзікі боль,
Душа забілася ў куток,
Прашу паветра хоць глыток
І нават страчваю кантроль.

Малю Цябе, дапамажы…

В поисках своей первоосновы,
Сущего начала всех начал,
Нашего, заветного, родного,
Я побрёл на первый свой причал.

Может, на заре оно виднее?
Тяжело бродить по темноте...

Бацькава дзецішча:
Луг з сенажацямі,
З буйнымі травамі,
Свежымі пахамі.

Матчына лецішча...

Супынюся перад полем жніўным,
Што, як мора, бачыцца здаля.
Памалюся гэтым хвалям дзіўным,
Памалюся хлебу, а пасля

Спелы каласок, узяўшы ў рукі,
Шчыра я да сэрца прыгарну.
Узгадаю, праз якія мукі...