Опускается холод на улицы,
Темень, длинные вечера…
Надоели мне умники, умницы,
У которых нет в сердце добра.

И так хочется где-то спрятаться.
Может, снова менять города?
Или каяться? Каяться. Каяться!
И отступит, возможно, беда.

Валентина Щербакова (г. Несвиж)

Белые окна и серые стены.
Что же творится теперь во Вселенной?

Белые лица в больничной палате.
А кто-то мечтает о свадебном платье,

О лунной дороге в звёздном сиянии,
О чувствах открытых и понимании.

Но в каждом движении – нота прощания.
Жизни свеча догорает в отчаяньи.

Я искренне верю, что чудо случится.
Солнечный луч упадёт на ресницы,

Душу очистит. И будет не сном
Добрая сказка с хорошим концом.

Валентина Щербакова (г. Несвиж)

Не да цябе звяртаюся з паклонам,
Не з табой я мару аб дажджы.
У маiм шчасцi сумна-папяровым
Не знайсцi той крайняе мяжы.
Як лiстоту восенню шматае
Вецер непрыкаяны i злы,
Так мой лёс мяне не запрашае
На вяселлi, святы, кiрмашы…
Клiча на пустынныя дарогi,
Дзе паразумення не знайсцi,
Пасылае горыч і трывогi
Для маёй зняволенай душы.

Валянціна Шчарбакова (г. Нясвіж)

Мать-природу мы не слышим,
А она кричит:
– Посмотрите, чем мы дышим?
Человек молчит.
– Посмотрите, что вы пьете?
Он молчит опять.
– Вы же душу в клочья рвете!
(Как тут не кричать...)
Радиации отходы
Прячете во мне.
Вы поборники свободы
Изнутри, извне.
Ну, так знайте, люди-“боги”,
Что настанет час –
Сбудутся мои тревоги:
Потеряю вас.

Рита Подашевская (г. Борисов)

Украшайте планету цветами.
Радость жизни, любовь будут с вами.
Красотою сердца исцелите,
Посадите цветы, посадите!
Грандиозных свершений не надо –
Вам достаточно зимнего сада,
Чтоб душа соловьем ваша пела,
Лепестками цветов ввысь летела.

Рита Подашевская (г.Борисов)

Страшна глядзець у прорву
чорную.
Цяжка адолець дарогу
горную.
І немагчыма паверыць
здрадніку.
І дагадзіць нялёгка
страўніку.
Добра паверыць у літасць
Боскую
І любавацца роднаю
вёскаю.
Радасна песціць дзяцей
ласкаю,
Чорныя раны лячыць
казкаю.

Зоя Калкоўская (г. Узда)

Студзеньскі ранак, воглы і цяжкі,
Быццам праз рэшата, сыплецца снег.
Людзі, як здані, сунуцца важка:
Бездараж, слота спынілі іх бег.

Глянеш – і бачыш панурыя твары,
Позірк застылы, нямы і пусты.
А неба ўсцілаюць свінцовыя хмары,
А ў душах – ні кроплі няма цеплаты.

Вунь хтось паслізнуўся на коўзкай дарозе –
Руку чалавеку трэба б падаць…
Як быццам не бачым і моўчкі абходзім:
Нам болькі чужыя зусім не баляць.

Завея мацнее. За шэрай заслонай
Ні твараў не бачна, не сумных вачэй.
З-за шэрай заслоны гучыць як праклён нам:
«Людское губляецца ў душах людзей».

Віктар Кажура (г. Вілейка)

Ночь непроглядная,город-пустырь,
Явь в полусонном бреду...
Плотью и кровью построй монастырь.
Только в него я уйду.

Может еще не совсем я остыл?
Может чего-то я жду?
В сердце своем возведи монастырь.
Только в него я уйду.

Постриг приму и разрушу мосты,
В радости иль на беду,
Мыслями строй для меня монастырь.
Только в него я уйду.

В келье глазницы окошек пусты,
Загнан в скупую нужду...
В доме с камином открой монастырь.
Только в него я уйду.

Жизни и смерти законы просты,
Но не в раю,не в аду,
В вере своей возведи монастырь.
Только в него я уйду!!!

Прокофьев Сергей (г. Несвиж)

Як Івянецкі дом наведаць?
Дзіцячы... Што тут гаварыць...
Вакзал вам трэба толькі ведаць –
Насупраць гэты дом стаіць.

Вас тут сустрэне смех дзіцячы,
Спытаюць хто вы і адкуль,
Раскажуць пра сябе, няйначай,
Чакаць вы будзеце пакуль.

Адзін раскажа, што дадому
Яго ўжо хутка забяруць...
І вы паверыце!.. Ды толькі...
Хто забярэ?! Ўсе дома п”юць…

Дзяўчынка скажа вам таксама –
Касу ёй мама запляла!..
І вы паверыце!.. Хоць мама
Гады са тры тут не была...

Наогул – многа што раскажуць,
Перадыхнуць вам не дадуць,
Пасля і інтэрнат пакажуць,
І па пакоях правядуць.

Пакажуць вам спортзал, майстэрні,
Медкорпус новы і крыло,
Дзе ёсць басейн... Затым павернуць
Паказваць вам сваё жытло.

Магчыма і не ўсё пакажуць,
Але раскажуць вам пра ўсё...
На развітанне шчыра скажуць:
“Да пабачэння!”... Вось і ўсё...

За ўсё знаёмства аніразу
Вы не пачулі слова Боль!
Чаму? Пытанне без адказу,
Бо гэта – як на рану соль...

Ім хочацца сям”і, прытулку,
Каб побач родныя былі...
Іх душы просяць паратунку,
Прыстанку просяць на зямлі.

Дзіцячыя дамы – патрэба.
Тут чыстата, святло, цяпло...
Ды ўсё ж сказаць нам шчыра трэба –
Лепш іх на свеце не было б!

Дзмітрый Краскоўскі (Валожынcкі раён, п. Івянец)

Бог паслаў чалавецтву паратунак дзiвосны:
Вiфлiемская зорка асвяцiла нябёсы,
I гiсторыя свету пачалася нанова
Самай слаўнай падзеяй – Нараджэннем Хрыстовым.

Скрозь вякi напаўняе любоўю бясконцай,
Дасылае надзею i iсцiны сонца.
Найвялiкшая радасць i шчасця аснова,
Мiр, дабро, чысцiня – Нараджэнне Хрыстова!

Жанна Левiтан (г. Нясвiж)