Храбрэюць мудрыя і мужныя сталеюць –
Я застаюся верная Табе.
Лясы у сьнежні сьцішана нямеюць
Бялёсым снам аддаўшыся ў журбе.
Зацішша час – сумётаў узмацненьне,
Дзе сілы, вырвацца з няўдзячнасьці акоў?
Мая пакора мае дачыненьне
Да сталага узросту дзівакоў.

Наталля Бордак (г. Нясвіж)

В детском приюте – цветы на окошке.
Вымыты чисто тарелки и ложки.
Коврик пушистый прилёг у стены,
Мягкие тапки, тепло простыни.

Тихо на полочках дремлют игрушки,
А по подушкам – вихры на макушках.
Царство ночное. Мальчишечьи сны
Взрослой тревогой о доме полны.

Утро сотрёт все видения эти,
Краски размыв на семейном портрете.
По расписанью – зарядка с утра,
Завтрак, а там на уроки пора.

Нет в расписанье собачки и кошки,
С братом возни на ковровой дорожке,
Маминых сказок, отцовых забот –
Так вот неправильно день и пройдёт.

Что-то тревожное в мире случилось,
Если родные в семье разлучились
Мамина вдруг ослабела рука,
Та, что вела за собою сынка.

Валентина Попова (Солигорск)

Я хацеў бы застацца сам-насам,
Застацца, каб гутарыць з Богам.
Прасіў бы Яго не замнога:
Прасіў бы ў Яго я дарогі,
Якою годна ісці па жыцці.
Прасіў бы ў Яго я не грошаў,
Не той ісціне, што ў віне,
Прасіў бы я справаў харошых,
Каб па іх памяталі пра мяне.

Ўладзімір Рунцэвіч (г. Мар’іна Горка)

Чалавек прачынаўся раніцай,
Чалавек спавядаўся Богу,
Ва ўчарайшых грахах каяўся
І потым збіраўся ў дарогу.
Шлях чалавека быў недалёкім,
Быў шлях чалавека няблізкім,
З людзьмі ляжала зямля навокал,
З людзьмі халоднымі, бы абяліскі.
І кожнага трэба сагрэць словам,
І справай дапамагчы трэба,
Падысці з вераю і любоўю,
Бы с келіхам падысці і хлебам.
Прыняць да сэрца людскія болі
І несці іх аж да скону веку.
Што святое было ў чалавеку? –
Чалавек проста быў чалавекам.

Ўладзімір Рунцэвіч (г. Мар’іна Горка)

Верыш ты і веру я
У адзінага Ісуса.
Мы зтабой – адна сям’я.
Але ёсць адна спакуса:
Правы хто з нас, даказаць.
Не! Няма такое справы
У Бога – паміж намі стаць!
Ен – АДЗІНЫ! Яму – слава!

Ветки пальмы под ноги бросали,
Устилая дорогу Царю.
Так встречая Его, прославляли
И “Осанна!” равнялась “люблю!”.

Мы на севере пальм не видали,
Но как только приблизится час,
Ветки вербочек чинно срываем,
Чтоб Иисус не прошёл мимо нас.

Галина Дорош (г. Марьина Горка)

Мастак, паэт і кампазітар,
Як тры вялізныя кіты:
Са словаў, гукаў і палітры
Будуюць вечнасці масты.
Яны стараюцца натхнённа
Спавіць імгненні ў прыгажосць.
У звыклых клопатах штодзённых
Знаходзяць рэдкаснае штосць.
Уверх па лесвіцы мастацтва
Ім муза пракладае след.
Пакуль жыве такое брацтва,
Душою не збяднее свет!

Лёля Багдановіч (г. Барысаў)

Спиной ощутила присутствие.
Спросить не успела: «Ты кто?»
Манил чей-то взгляд.
Повернуться б мне,
Быстрей заглянуть бы в лицо.

Ночной посетитель молчанием
Взбудоражить до дрожи смог.
И в страхе гадала отчаянно:
Кто гость был? Искус или Бог?

Ирина Карнаухова (Минский район)

НЕМИГА
Немига страдала,
борясь с заточеньем,
Сочась, прорывалась
сквозь стены тоннеля.
Закована в трубы
и дальше асфальтом
Закатана прочно,
как будто базальтом.*
Заложницей стала,
как узник из Ифа*,
На долгие годы –
остались лишь мифы.
Не будет Немиге свободы.
И доля –
Лишь помнить фрагментами
бег на приволье.

*материал альтернативный граниту
** узник замка Иф – Эдмон Дантес («Граф Монте Кристо»)


Ирина Карнаухова (Минский район)

* * *
Тут калісьці стаяла царква,
Месца было святое.
Свіран “мудрая галава”
Бачыла ў божай будове.
Бурылі алтар – засек
Замест яго будавалі.
І такі ўчыняўся здек,
Наваколле стагнала.
Адступіўся ад краю Бог
За парушаную святыню:
Здзекваўся, хто толькі змог
З беларусаў на Салаўках
І ў “Хатынях”…
Колькі потым ілжывых бажкоў
Спустошвалі людзям душы,
Каб з маленства быў кожны гатоў
Не будаваўшы рушыць.

Ўладзімір Рунцэвіч (г. Мар’іна Горка)