* * *
Малілася маці нячутна,
Малілася ціха, без слёз –
Ці, можа, за долю пакутну,
Ці, можа, за горкі чый лёс.

Прасіла у неба матуля,
Прасіла у сонца штодня,
Каб гэту малітву пачула
Дачушка – яе птушаня…

І ў словах малітвы апошняй
Усё чулася: “Доню, прыйдзі…
Хай сколюцца ногі на пожні –
Дадому дарогу знайдзі…

Як хораша зноў каля хаты
Вяргіні ды астры глядзяць!
І ягад у лесе багата,
Ды некаму ж іх пазбіраць…”

А веска зусім апусцела,
А лета пайшло на сыход…
Жанчына ў акенца глядзела,
Круціла жыццё калаурот.

Малілася маці нячутна…

Вольга Сакалова (Мінскій раён)

У пушчы над свяшчэннаю крыніцай
Абпалены маланкай навальніцы,
Парэпаны, нібы ласёвы рог,
Счарнелы і даўно забыты ўсімі
Тарчыць на выспе, нібы цыцка з вымя,
Абражаны, здзічэлы чарнабог.

Пад жалудамі вугалёвы спод
У дубняку. Пад выспай сотні год
Яму дзікі адвешваюць паклоны.
Даўно народ баяцца перастаў
І памяняў яго на крыж Хрыста,
І да царквы пайшоў за абаронай.

Што мог зрабіць бязрукі гэты бог,
Урослы напалову ў чорны мох?
Каму дапамагчы на гэтым свеце?
Забыты лёсам пасярод балот
Сярод карэнняў і гнілых калод,
Без промняў сонца пад дубовым веццем.

І ўсё ж, як чорны палец з падзямелля,
Нам наракае горкае пахмелле,
І быццам папярэджвае заўжды:
Калі ізноў народ забудзе Бога,
То рушыць да яго за дапамогай,
Бо больш ісці не будзе ўжо куды.

Уладзімір Цанунін (г. Вілейка)

Даруй нас, Божа, акаянных,
Сляпых, бязмозглых і глухіх,
Нямых, абкураных і п’яных,
Даруй за ўсё! Даруй усіх!

Даруй за страх і за маўчанне,
За думкі, часта без страхі,
І адпусці без пакаяння
Народу ўсе яго грахі!

Уладзімір Цанунін (г. Вілейка)

Невясёлыя куплеты
Так i просяцца ў радкi.
Нешта робiцца са светам
Недарэчнае, браткi!
Экалогiю бяздумна
Згвалтавалi як маглi.
I цяпер глядзець нам сумна
На лясы i на палi.
Самалёт расправiў крылы
Над палеткам ля ляска.
Труцiць пылам з небасхiлу
Каларадскага жука.
За адно ён труцiць рэчку,
Лес, i поле, i сяло,
Каб нi пчолкi, нi авечкi
У наваколлi не было.
Ад нiтратаў тут з ахвотай
Прэ бульбоўнiк, як сцяна.
Толькi бульбу гэту потым
Есцi нельга будзе нам.
Вецер з поўдня выгнаў хмару
I аддзячыў нас бядой.
Выпаў стронцый на абшары
3 навальнiчнаю вадой.
Грады поўныя нуклiдаў…
Iх абходзiць нават крот,
Бо зрабiўся iнвалiдам
I не лезе ў агарод.
Дзе падзеўся звер i рыба?
Дзяцел змоўк i не дзяўбе.
Цi разумныя мы хiба,
Што паводзiм так сябе?
Трэба не махаць рукамi,
А задумацца, браткi,
Бо свой край мы знiшчым самi –
Непрыкметна – на вякi.

Уладзімір Цанунін
(Вілейскі р-н)

Ночь простилась с этим миром…
В небе звёзды все погасли.
Сонный месяц жёлтым сыром
Укатился в свои ясли…
Горизонт зацвёл с востока!
Краски яркие зажёг.
И не нужно здесь пророка –
Нам рассвет подарит Бог!

Анна Елецкова(Минский район)

О небеса! Миг на часах остановился,
И мир, что был так много лет, вдруг позабылся:
Огонь и грохот, взрыв и дым – вновь поле боя…
Вернуться в прошлое, в войну – такая доля?
Безвинно пролитая кровь на гладь гранита.
Впитали стены гарь и стон. Рукой прикрыта...

Колечком на груди свернулась
Как полоз на июльском солнце,
Обида.
День и ночь тянула
Псалом свой нудный.
Словно стронций...

Мужыкi стаялi хмурыя,
У рэспіратарах усе.
Экскаватар жоўты «Мурамец»
Яму скончыў пакрысе.
Аж да лесу катлаванамi
Поле ўзрыта да пары.
I туды скiдаюць кранамi
«ЛАЗы», «МАЗы», трактары…

Ён працаваў ад ранку да цямна
Старанна, нетаропка i прыгожа.
А думка ў галаве была адна:
«Даруй жа нам усiм, Вялiкi Божа!»
Ён аднаўляў будынкi для дзяцей,
Пашкоджаных чарнобыльскаю хваляй.
3 iм працавала шмат другiх людзей,
Якiя тут калiсьцi ваявалi.
Салдатам ён фашысцкiм быў тады.
Але такой была яго краiна.
Народ нямецкi ў чорныя гады
Цяжкую памяць аб сабе пакiнуў.
Ён з гэтым болем многiя гады
Жыў i малiўся Богу на змярканнi,
Каб некалi iзноў прыйсцi сюды
Адкрыта, з чалавечым пакаяннем.
Чарнобыльская чорная вясна
Яго штурхнула ў гэта падарожжа.
Ён зараз тут працуе да цямна.
I думка ў галаве яго адна:
«Ратуй малых дзяцей, Вялiкi Божа!»

Уладзімір Цанунін (г. Вілейка)

Спешите делать всем вокруг добро!
Спешите. Чтоб не оказалось поздно.
Когда судьба, насупив брови грозно...