Ад кожнай хваробы замова свая.
Адзінаму Богу малілася я.

А шэрая раніца ў вакны глядзіць
І бачыць, як боль мой замолены спіць.

Мне сніцца сцяжынка на родны парог...

У царкве, мячэцi цi ў касцёле,
Татарын, рускi цi паляк
Грахi малiтвамi адмоляць...
Зноў носiць кожнага зямля.
За дзень пражыты я малiўся...

Душа стонала и кричала.
Я с силой рот ей зажимала,
Шептала: «Помолчи! Потише!
Нас может кто-нибудь услышать…».

Обеим нам так было плохо...

Найважнейшае Божае адкрыццё?
Жыццё.
А што нас хвалюе больш за ўсё
На свеце?
Дзеці.
А чаго не знайсці і не ўкрасці...

Я в жизни что-то упустил,
Видать,не тем Богам молился,
Раз подлый рок мне не простил,
Раз снова здесь я очутился.

Раз снова в шесть утра подъём,
Раз снова карточка в кармане.
И мы «мотаем», не живём...

…Рытм сняжынак –
як звон псалціры,
струны гусляў…
Даруй нам, Божа.
Захавай душы нашы ў міры –
Светлым Словам Тваім
прыгожым.

Каб праз цемру...