Не капіў ні золата, ні срэбра,
Шавіётаў модных не насіў,
Апранахаю служыла зрэб’е,
Шлях пакутны вёў пасярод ніў.

Даматканая ў дарозе світка...

Порывы трепетной души
Я отдаю на растерзанье
Не ради мыслимых вершин
Или публичного признанья.

Несу я мысли на устах
В огромный мир с благоговеньем.
Плывя на алых парусах...

О, Боже, помоги нам превозмочь
Испытания, что посланы Тобою,
И ближнего услышать, и помочь,
Да в разум слово поселить святое.

Дай мудрости с душою чистой жить,
Не осквернять свой дом нелепой ссорой,
Любовь родным при жизни подарить...

Той, хто не мае сябра, – адзінокі.
Шчаслівы – хто акружаны сябрамі,
Ён не губляе радасці з гадамі.
Па небе нават хуткія аблокі,
Задумаўшыся, мкнуцца ў край далёкі...

Гасподзь трымае лёс наш у руках,
А выбар робіць толькі чалавек.
Як пражыве і як закончыць век,
Ці будзе адчуваць трывожны страх
Душу сваю не знішчыць у грахах:
Спакусы пазбягаць, што вабіць нас...

День за днем пролетают года.
О былом мы грустим иногда.
Мы стремимся в небесную высь,
Говорят нам: назад оглянись.

А ведь это – родная земля...

Хата пад старым вязам,
Як даўно не быў я тут!
Зашчымела сэрца адразу,
Як з’явіўся я ў родны кут.

Па вачах паласнула сінечай...

І цяпер, толькі вочы заплюшчу,
У далёкім дзяцінстве блукаю.
Там з матуляй за рэчкай у пушчы
У вядзерца чарніцы збіраю.

Адышло, адбыло, адбалела...

1
…Нам вновь отверзлись небеса,
И снова шепот ветра слышен.
Что ж затуманились глаза,
И сердце –
тише?..

Я не свободна от судьбы...

Запах луга медвяный,
Звонкий шепот травы,
Легкий сруб деревянный
Там не я… и не вы…

Мыслей выше и взглядов…